Hipocampus’u küçük bir kadının anıları...

Üniversite’de okurken, halen en yakınlarımdan biri olan arkadaşım, el falıma bakmıştı... otuzbeş yaşıma geldiğimde   kocamı veya çocuğumu kaybedeceğimi, devamında büyük bir ruhsal gelişme yaşayacağımı, acımın farkındalık yolunda beni büyük bir ivme ile ileri iteceğini söylemişti... O günlerde bu sözlere çok üzüldüğümü, hele anne olduktan sonra çocuklarımdan birini kaybetme ihtimalinin yüreğimi yaktığını söylemem lazım. Hele otuzbeş yaşıma geldiğimde neredeyse panik atak geçirecektim... Diyeceksiniz ki; alt tarafı bir fal, ne olmuş... Ne olmuşu var mı, bu kızı gün içinde üçten fazla düşünürseniz, akşamına arar... Hatta bir seferinde gün içinde durmadan düşünüp   aramadığım için azar bile işitmiştim... ‘kontürüne kıyamadın mı’ diye kızmıştı bana... Kehaneti, 35 olmasada 40’da gerçekleşti... Çok şükür kimse ölmedi.. Bunu düşününce de aklıma hep Mahabarata’da,   Arjuna’nın kadın kılığına girmesinin anlatıldığı bölüm geliyor. Arjuna, dünyanın en büyük savaşçısıdır. Birgün aşkını reddettiği

Bu cümle az biraz ‘tanınmış adam kime derler’e benzedi... Bildiğiniz gibi tanınmış adam Marko’dur. Benim arkadaşlarımdan birine de bu soruyu sorsanız, size herhalde ‘boşanmış kadın Gülfem’dir, diye cevap verir... Doğru, ben boşanmış bir kadınım... Hatta boşanmakla kalmayıp, bunu cümle aleme ilan etmiş bir kadınım... Benim boşanma mevzum, facebook’un da katkıları ile, kamuoyunu uzun zamandır meşgul ediyor. Ama bendeniz kulunuz, olayın diyalektiği hakkında kafa yormaya yeni başladım zannederim... Boşanma süreci o kadar karışık ve incitici olabilecek bir süreç ki... Ve içinde bir dünya yenilik ve değişimi   barındırıyor... Dolayısı ile tehlikeli patikalarda, emniyet zinciri olmadan yürümeye benziyor. İnsan tökezlememek için önüne bakmaktan, geçtiği yola bakamıyor. Ancak patika bitip düze çıkınca başınızı arkaya çevirip ‘vay anasını ben ne denli bir yoldan geçmişim, taaa nereden, nereye gelmişim’ diyorsunuz... Ben evliyken bütün dünya evliydi. Şimdi bütün dünya boşanmış gibi... Ya ben boşa

Dün gece eve döndük... Duş alıp, yataklara serildik... Gezmeye   gitmenin en güzel tarafı, eve dönüp duş almak ve pijamaları giyip kendi yatağına yatmaktır. Gidilen yer ne kadar güzel ve yaşananlar ne kadar mutluluk verici olursa olsun, eve dönmek güzeldir. Benim için bunun tek istisnası New York’tur. Taksi havaalanına giderken,   utanmasam ağlayacaktım.   New York gezimiz için bir ‘Groundhog Day’ olayına girmeye bile razı olabilirdim... Hey gidi günler hey... Belki başka zaman onu da anlatırım. Şimdi konuyu dağıtmayım... Berlin güzel bir şehir. Görmeyenlere şiddetle tavsiye ederim. Bir kere zerre kadar turistik değil. Hatta turistler istenmiyor. Bu yüzden size yardım edecek görevliler, işaret levhaları, haritalar, information desk’ler falan yok... Dilini ve adetlerini bilmediğiniz yabancı bir memlekette yaşamak ne demektir öğrenmek isterseniz, Berlin’den daha iyi bir yer bulamazsınız. Yabancı olduğunuzu bile bile sizinle Almanca konuşan information görevlileri, nasıl çalıştığını anla

Küçük kızıma göre, doğumumuzdan önce, bilinmeyen bir yerde, bu dünyaya gelmek için sıramızı bekliyormuşuz. Deniz’in konuyla ilgili tasvirleri vaktiyle epey gürültü koparmıştı. Söylediğine göre, burada tanıdığımız insanların bazıları ile aslında o bekleme odasından da tanışıyoruz. O yer her neresiyse artık   lekesiz bir parlaklık içinde yüzüyor, fakat bu parlaklık ışık değil... Deniz’e göre orada ışık yok.   Ama karanlık da yok... Belirgin tek şey her yere yayılmış   sonsuz huzur... Deniz bana bunları anlattığı zaman boşanma yoluna henüz çıkmıştık. O yüzden sordum ‘baban ve ben de orada tanışıyor muyuz’... ‘evet anne’.. ‘peki buradaki gibi kavga ediyor muyuz?’... ‘hayır anne’... ‘neden?’... ‘çünkü orada nefret yok, ama aşk da yok anne’... Bu cümlenin hayatımda bir milat olduğunu hatırlıyorum. O andan sonra   pek çok kızgınlığım sona erdi. Neden mi? Kendimce söyle düşündüm: Varılacak bir yer varsa, burada sonsuza dek kalacakmış gibi davranmak iyi bir fikir olmayabilir. Son üç yıl

Bitmek üzere olan hafta, herhalde hayatımın en ilginç haftasıydı. Her ne kadar arkadaşlarım ‘yuh artık, bunu da yazma bir zahmet’ deseler ve bende o an için onlara hakversemde, yine duramadım. Alışmış kudurmuştan beterdir. Ayrıca ben yazarken iyileşiyorum. Kendi içimden çıkıp, karşı kaldırıma geçiyorum. Kendime, sevdiklerime, sevmediklerime karşı kaldırımdan bakıyorum. Onlar birbirlerini severken, döverken, ben ağacın dibinde bir sigara tellendirip, seyirlerine bakıyorum. Sonra diyorum ki;  haklıyım, haksızım, hakettim, haketti, ne güzel oldu, olmadı... Başka türlü objektif olamıyorum... Dolayısı ile geçen hafta olanları da yazmam lazım. Olaylar Beykoz Adliyesi'nde geçiyor. Malum ben boşanıyorum. Facebook’a ucundan kenarından bulaşan herkes biliyor zaten... İlk başlarda, ben söyleyince veya yazınca tepki gösterenler oldu. Nasıl bu kadar rahat söylüyorsun, dediler... Ne yapsaydım yani. Ölene kadar sır olarak mı saklasaydım? Evlenirken söylemiştik herkese, o zaman niye laf etmediniz?