Bir Düğün Gecesi Hikayesi

Bugünün benim eski evlenme yıldönümüm olduğunu, sabah evraka tarih atmasam, hayatta hatırlamazdım. Tarihi yazınca kafama dank etti. 14/07/1995...  Demek ki, boşanmasaydık, bir yastıkta ondokuz'uncu seneyi bitirmiş, yirmi'nciye girmiş olacaktık.

Hatırladığım kadarı ile düğünümüz güzel bir düğündü. Eski kocamın ailesinin beni istememesinin yarattığı gerilime rağmen güzeldi. Kayınvalide, bir ara düğüne sırtını dönüp oturmuştu. Artık ağlıyor muydu, ne yapıyordu bilmiyorum. Ben de akıllı, yanına gidip ‘lütfen böyle ayrı oturmayın, bu sizin oğlunuzun düğünü, kalkın aramıza katılın’ falan demiştim. Hey gidi gençlik işte... 

Ben gidip kendisini düğüne katılmaya razı etmeye çalıştım da, bir şey mi değişti... Diyeceksiniz ki, nerden bildin. Şöyle ki; düğün bitip, biz Swiss Otel’in 1407 numaralı balayı odasına geldikten bir müddet sonra, odamızın telefonu çaldı.

Balayı odasının telefonunun, yeni evlilerin baş başa geçirecekleri ilk gecede çalmasından daha beklenmedik bir şey olabilir mi? Muhtemelen olamaz. Bu yüzden bizde nükleer bir felaket, ihtilal, genel grev, top yekün harp ilanı falan oldu sandık. Gerçi biz odaya geleli altı üstü bir saat oldu, bütün bunlar ne ara olmuş olabilir acaba, diye merak da ettik. O yüzden telefonu eski kocam büyük bir telaşla açtı. Arayan kayınvalideydi. Konuşmanın devamı şöyle;

-Anne hayırdır, bi şey mi oldu? Peki neden aradın? Ağbim mi nerede? Anne ben ne bileyim, ağbim nerede?

Bu konuşma o gece beni çok eğlendirmişti. Aklıma Devekuşu Kabare’den bir sürü sahne gelmişti çünkü... Kendi kendime güldüm, güldüm... Oysa şimdi ki aklım olsa, birbirlerine duydukları aşkın en özel anını yaşayan gencecik iki insana, akıl dışı bahaneler yaratarak, dolaylı da olsa müdahale etmeyi isteyecek kadar mantıkla bağlantısını kaybetmiş bir ego ile savaşmaya kalkmaz, sessizce bavulumu alır, giderdim.

Bugünün evlenme yıldönümüm olduğunu tarihi atınca anladım, dedim ya... Peki yazıyı nereye yazıyordum biliyor musunuz? Swiss Otel’e...

Şimdi yatıp uyuyalım artık... Sonra sabah kalkamıyoruz...

 (İstanbul’da ikibinondört senesinin temmuz ayının ondördüncü gecesi yazıldı.)