Aslında konu benim için yeni değil. Az sonra yazacaklarımı aklımda epeydir evirip çeviriyordum. Ama bunları da yazarsam, kafadan çatlak olduğum tescillenecek korkusu ile yazmamıştım. Fakat bugün, mimarlık yapmaktan o kadar sıkıldım ki, yazarak kendimi açıp kapatmazsam bu sıkıntının beni öldüreceğini fark ettiğimden ve aklıma da aksi gibi başka konu gelmediğinden, platonik aşk üzerine geliştirdiğim çarpık dünya görüşlerimi paylaşayım, dedim. Platonik aşk nedir, diye babama ilk defa sorduğum zaman tahminen 5 veya 6 yaşındaydım. Babam cevaben; sevip de söyleyemeyenlerin aşkına, ‘Platon gibi’ anlamında platonik aşk’ denir, dedi. Ben çocuk aklımda bunu kötü bir şeymiş gibi algıladım. Söyleyemediğim şeylerin tamamı, annemin izin vermediği yamukluklar olduğu için, ‘Platon bile söyleyemediğine göre, var bu işte bu dümen’ diye düşündüm. Yoksa çocukken sevmenin nesi kötü gelecek ki insana… Platonik aşkın aklıma kötü bir şey olarak yazılması beni ‘Platon gibi’ sevmekten korumuş mudu