Hipocampus’u küçük bir kadının anıları...

Ben nedense az uyurum. Kendimi bildim bileli bu böyledir. Ama uyuyamadığım her gecenin sabahında, sanki bu daha önce hiç olmamış gibi anneme telefon açarım, ‘Anne biliyor musun, dün gece ben hiç uyumadım’ derim. Sanki bunu ondan daha iyi bilen biri olabilirmiş gibi… Ofise gittiğimde herkese söylerim. Sonra Facebook’a illaki bir şeyler yazarım; ‘Bugün hiç uykusuz gecelerin üçüncüsü’ falan… Neden uyuyamadığımı bilmediğim gibi, bunu cümle aleme neden ilan etmek istediğimi de bilmiyorum. Acaba kendimi özel mi hissetmek istiyorum? Veya o taş kalpli görüntümün altında, benimle ilgilenilmesini arzu eden bir tarafım mı var? Valla her ikisi de olabilir. Belki de hiçbirisi değildir. Beynimin bilincimle kontrol ettiğim tarafında, bir insanı sevemeyeceğime ve bir insanın da beni sevemeyeceğine kendimi o kadar inandırmış durumdayım ki, sevmek ve sevilmek ihtiyacım, ‘ben dün gece hiç uyumadım’ cümlesi ile bilinçaltımdan pörtlüyorsa, bunun bile ayırdına varamayacak kadar konunun dışındayım. Şu

Ofise, daha fazla çalışmak için mesaiden iki saat önce gelmişken işi gücü bırakıp yazı yazmak ne kadar akıllıca bilmiyorum. Zaten son günlerde hiçbir şey bilmiyorum. O yüzden bunu bilmemem de gayet normal. Ama bu en normal insanlık hali değil mi? Beni siktir et, Sokrat bile ‘bildiğim bir şey varsa o da hiçbir şey bilmediğimdir’ diyor. Gerçi burada Aristo’nun düz mantığından yola çıkarak, ‘bende Sokrat tarzı bir düşünürüm’ çıkarımı yapmak potansiyeli duruyor ama gerçekte böyle bir çıkarım ‘hayat acıdır, sivri biber de acıdır. Öyleyse hayat sivri biberdir’ tadında olacağı için uzak duruyorum. Her neyse, çok uzun yazamam. Çünkü Osman bana kızgın bu aralar. Ofise geldiğinde, beni sadece ses sistemi iyi diye seçtiğim yeni bilgisayarımın karşısında, çizerken değil de yazarken görürse, sonunda her nasılsa gerçekleşecek olan infazım öne alınabilir. Zira bilgisayarımda Bang Olufsen ses sistemi var ama gel gör ki, AutoCAD’de kilitleniyor. Bizim gibi hayatını mimarlık yaparak kazanan insanl