Geçen hafta köye gittim. Bir hafta annem ve babamla kaldım. İnsanın elli yaşına yaklaşırken, tekrar ailesinin evine dönmesi, kısa bir süre için bile olsa, enteresan duygulanımlar yaratıyor. Bunu şunun için söyledim; bu yaşa gelindiğinde, iki taraf için de roller değişiyor. Ebeveynlerimin gittikçe güçsüzleşen bedenleri ve yavaşlayan melekeleri, benim içimde derin bir koruma dürtüsü uyandırıyor. Gel gör ki; onların gözünde halen beş yaşındayım. Herkes kendi hissiyatının daha gerçek olduğuna inandığından, bir kısır döngü içerisindeyiz. ‘Dur yapma, yavaş, elini kolla, kendine dikkat et, asıl sen kendine dikkat et’ lafları havada uçuşuyor. Annemlerin şu anda oturdukları ev, birlikte oturduğumuz son ev değil. Yani ben kendi kanatlarım ile uçmak üzere bu evden havalanmadım. Çekirdek aile bir aradayken, İstanbul’un bir mahallesinde oturuyorduk. Herkes kendi hayatına gidince o ev boş kaldı ve bir süre sonra da satıldı. Tarihler 18 Nisan 2002’yi gösteriyordu. Alınışından 18 sene sonra, yi