Biyopsi

Salı günü Nişantaşı’na, biyopsi’ye gittim. Öğle yemeğinden sonra kahvemi içtim,  çantamı aldım, ‘arkadaşlar benim biyopsiye gitmem lazım, gelene kadar siz yerimi tutun’  dedim ve  arabama bindim, gittim.

Bu, son beş aydır girdiğim ikinci biyopsi... İlkbahar’dan beri,  vücudumun kendi haline bırakırsak kanser olmayı kafasına koymuş bir parçası ile cebelleşiyorum.  Başarırsam, ailemiz için ikinci ‘erken teşhis, hayat kurtarır’ vakası olacak. Babama da böyle olmuştu. Akciğer kanserinden kıl payı sıyırdı. Şimdi sıra bende. Huyumuzun benzediği yetmezmiş gibi, kaderimiz de benzedi... Veya huyumuz benzediği için, kaderlerimizi aynı yöne biz sürükledik. Çünkü babama göre, ikimizin olayında da sebep biyolojik değil, konjonktürel... Gidişatın zorlaması ile kanser olduğumuzu söylüyor. Artık neye, niçin ve ne kadar çok üzüldüysek... Bir yerde bünye dayanamıyor ‘yeter kardeşim, benden bu kadar’ deyip bağışıklık sistemini kapatıyor. Bağışıklık sistemi kapansın ki, fişi toptan çekebilsin. Kanserli hücre zaten hepimizde var, akyuvarlar mesaiye ara verince, hoop.. bu hücreler hemen çoğalıp kitleselleşmeye başlıyorlar. Ama burada doğanın hesaba katmadığı bir şey var; ultrasonografi... Bünye, bu operasyonu ne kadar gizli sürdürmeye çalışırsa çalışsın, doktor ekrana bakınca, şıp diye görüyor bu hücre topluluğunu. Ondan sonrası zaten kesme, biçme faslı...

Nisan’da, konu üzerinde çalışmak için doktorumla ameliyathanede buluştuk. Şimdi ikinci kez bunu yapmadan önce, geldiğimiz noktanın,  benim gibi bir belayı başına sarmasına değeceğinden emin olmak istiyor. Geçen hafta yaptığı ultrasonografide gördüklerinden ne yazık ki pek hoşlanmadı. O yüzden biopsi ile kontrol edecek. Eğer işlerin yolunda gittiğinden emin olursa ‘şimdi git, üç ay sonra gel. Aklına her geleni sormak için de zırt, pırt arama’ diyerek yolcu edecek beni.

Doktorumla yirmi senedir devam eden düzeyli bir ilişkimiz var. Bu kapsamda biopsiye başlamadan önce kendisine ‘şimdiden peşin peşin söyleyim, ben bir kez daha ameliyat olmak istemiyorum’ dedim...  Bana ‘aman bende çok meraklıydım seni ameliyat etmeye, diye cevap verdi.

Bu sefer narkoz vermiyor. Lokal anestezi altında yapıyor operasyonu... Ben oflayıp, puflamaya başlayınca, başucumda duran  ultrasonografi’den sorumlu yardımcı doktor, dikkatim dağılsın diye sohbet açıyor; Gülfem hanım, nasıldı bugün köprü, rahat geldiniz mi? Köprü rahattı, ama park yerini zor buldum, derken cart diye kesiyor asıl doktor...

Doktorlar odadan çıkıp, hemşireyle yalnız kaldığımda yanaklarımdan iki damla yaş akıyor. Yalnızlığım içime dokundu yine... Ama diyeceksin ki, biri gelmek istese, izin verecek miydin? Tabii ki hayır... Neden? Çünkü ben, yaşamak için yalnızlıktan başka yol  bilmediği halde, yalnızlığı zaman zaman içine dert olan bir ruh hastasıyım aynı zamanda...

Hemşire ‘dinlenin kalkmayın’ diyor. Ama o odadan bir an evvel çıkmak arzum, bitkinliğime galip geldiğinden, ayağımdaki uyduruk bez terlikleri sürüye sürüye, eşyalarımın bulunduğu paravana doğru yürüyorum. Üzerimdeki ameliyat önlüğünü sıyırıp atarken, etimi kesen metalin bıraktığı hissi de sıyırıp atmaya çalışıyorum, ama olmuyor. Zamanla unutulacaklar arasına bir duygu daha katıldı işte... Oh ne güzel...

Doktor ‘hadi ama asma suratını, on dakka da her şey oldu bitti işte’ diyor. On dakka, sana on dakka... bana kaç dakka orasını allah bilir. Bir konuda anlaşalım, diyorum doktora. Bundan sonra narkoz vermeden  tansiyonumu bile ölçmeyeceksiniz... Aman iyi hadi, git evine yat uyu, diyor... Üç güne kadar ben seni ararım.

Muayenehanenin bulunduğu binayı Valikonağı’na bağlayan yokuşu inerken hafiften bacaklarım titriyor. Yinede Nişantaşı’nın popüler kentsel dönüşüm firmalarından birinin yaptığı binanın cephesini incelemekten alamıyorum kendimi. Arduvaz çatı tarzı bir cephe denemiş mimar...  Üzerinde biraz daha çalışılması gerek belki. Ama bu hali ile de fena değil...

Otopark’a doğru yürürken, burnuma kavrulmuş kestane kokusu geliyor. En sevdiğim bi şey... Ama dört aydır rejimdeyim. Fazla kilolar kanserin yayılmasını hızlandırdığı için, mecburen zayıfladım. Ayrıca şekerli yiyeceklerden de uzak duruyorum. Bu meret, şekeri, çoğalmak için direkt enerji olarak kullanıyor çünkü. Bütün yaz, bu uğurda dondurmasız geçti gitti mesela...

Şimdi canım kestane yemek istiyor. Fakat kalorisi çok fazla. İçimden bir ses  ‘ulan gerzek biraz önce biyopsiden çıktın, alsana bir avuç kestane, geberip gideceksin belki de' diyor. Ben içimden gelen öbür sesi dinliyorum, bir simit alıyorum kendime. Simit kestaneden daha hallice. Hem ben sokak simitini de çok severim.

Bak, diyorum simitçiye, dört aydır yediğim ilk simit bu. Bayatsa sakın verme... Olur mu abla diyor, bayat çıkarsa yıkarım ben bu tezgahı. Madem dört aydır yemedin, gel istediğini seç...

Bir yandan simitimi yiyip, bir yandan etrafı seyrederek yavaş yavaş  otoparka doğru yürüyorum.

Biyopsinin sonucunu beklemek, biyopsiden daha zor. Bari ofise gidip çalışır gibi yapıyım da, azıcık kafam dağılsın...

(İkibinondört senesinin Ekim ayı’nın onaltıncı günü, akşamüzeri ofiste, çocuklar dershaneden dönsünler diye beklerken yazıldı)

Not: Ben bu yazıyı henüz bitirmiştim ki, sonuç geldi; temiz... Üç ay sonra görüşmek üzere kibarca vedalaştık doktorumla...