Sevgililer Günü Üzerine

Arkadaşlarımdan biri âşık oldu. Bu, bizim gibi ellilerine yaklaşmış insanlar için alışılmışın dışında bir durum. Neticede, on yedi yaşında değiliz. Her hafta birine düşmüyor gönlümüz. Bunun için ne enerjimiz, ne de imkanımız var. Kalplerimiz biraz yorgun, biraz katı. Tecrübe denilen illete yakalanmakla lanetliyiz. Ama yine de bazen, karları delip yüzünü güneşe dönen kardelenler gibi cesur yürekler çıkıyor aramızdan…

Dertleştik geçenlerde… Bana âşık olduğu kadını anlattı. O’ndan bahsederken yüzü aydınlanıyor. Gençken, sevdiğimizin nasıl göründüğünü anlatırdık ilk önce... Şimdi, insanlığın sınandığı kavşaklardaki duruşundan bahsediyoruz. Ağzından çıkmış kelimeleri tek tek irdeliyoruz; Ben mi dedi, biz mi dedi… Âşık olunca iyelik eklerinin önemini daha çok anlıyor insan…

Bana anlattıklarını dinlerken düşünüyorum. Sohbetlerimiz sırasında bunun için fazlaca imkânım oluyor. Çünkü kendisi karşılıklı hasbıhal ettiğimizi zannetse de, âşıkların adeti olduğu üzere, beni pek konuşturmuyor. O anlatıyor, ben dinliyorum. O yüzden vaktim bol… Ve aklımdan aksi gibi eski aşklarım geçiyor. Aklımdan geçiyor, çünkü hepsi aklımda kalmış. Hiçbirine ‘Seni seviyorum’ diyecek cesareti bulamamışım. Cesaretsizliğim, emek vermek istemediğimden. Sabah kalkınca ‘Günaydın’, akşam yatmadan önce ‘İyi geceler’ diye mesajlaşan sevgilileri kınamam da bu yüzden. Sahi ben neden bu kadar küçük gördüm ki aşkı? Egom büyük çünkü. Yenilmek istemiyorum. Lafın altında kalmak, uzlaşmak, anlamaya çalışmak yenilmek miydi peki? Her şey sıra ile olmak zorunda mıydı? En son ben aradım, artık sıra onda…  ‘Neden aramadın’ diye soran bir ses var kulaklarımda… Yıllar öncesinden bir Haziran akşamındayım şimdi. Neden aramadın, diye soruyor ama bilmiyor ki sırf o karşıda oturuyor diye, köprüyü bile geçmiştim o akşam ben. Aramasını umarak, karanlık çökene kadar avare avare dolaşmıştım Avrupa yakasının sokaklarında.

O yüzdendir ki, bu sevgililer gününde aşılmışın dışında üzgünüm. Ama sevgilim yok diye değil… Seven bir kalbim yok, diye üzgünüm. Elli yaşına bir kala, hiçbir duygusunu cümle içinde kullanmamış biri olduğum için üzgünüm. Sevdiği erkeğin karşısında yenilmektense onu kaybetmeyi göze almış bir kadın olduğum için üzgünüm. Bir kere bile ‘Seni seviyorum’ demeden bu yaşa geldiğim için üzgünüm. Emek vermeyi bir kenara koy, emek verenleri kınadığım için üzgünüm. İlk mesajı atmadığım, ilk telefonu açmadığım için üzgünüm. En kötüsü ne olurdu ki… Ne olsa bundan iyi olurdu herhalde…

Arkadaşım kahrından ölüyor bugünlerde… Çünkü aşkı karşılıksız. Sevdiği onu istemedi, hatta başkasını sevdi. Bundan daha incitici bir son olabilir mi? Anlatırken ağlıyor… Ve ağlarken kabukları parça parça dökülüyor. Kaç günümüz, kaç gecemiz geçti beraber. Yıllardır tanırım O’nu. Ama kırılan bu kabukların içinden çıkan kişi bana yabancı. Daha insan gibi bir insan var şu anda karşımda… Ben de ağlıyorum. Gözyaşları içinde tanışıyoruz yeniden…

Eğer hayat alınacak dersler manzumesi ise, arkadaşımın mezun olmuş olması lazım. Eskiden hamdı. Sonra aşkın ateşi ile pişti, yandı. Ruhu, aşk ile yanan bütün ruhların bir parçası oldu ve sonsuz sevgiye karıştı.

Bana gelince, hala buralardayım. Mutsuzluğum ile beslediğim sarkastik ruhuma her türlü iyiliği çok görerek yaşamaya devam ediyorum. Bunun için bir de bahanem var; mutlu olursam yaratıcılığımı kaybederim. Ne yazabilirim, ne de çizebilirim…

Son satırları okuyunca içinizden ‘la bi siktir git’ demek geldiyse, çekinmeden söyleyin. Çünkü ben bugün söylüyorum kendime… Bi siktir git Gülfem ya, bi siktir git…

(İkibinonsekiz senesinin Şubat ayının on dördüncü günü ofiste yazıldı…)