İstanbul’da Yaşamanın Acı Veren Gereksizliği Üzerine

İstanbul’a taşındığımızda on dört yaşındaydım.

Doğduğum ev, büyüdüğüm sokaklar, bisiklete binmeyi öğrendiğim park, yazın futbol, kışın kartopu oynadığımız boş arsa, bahçedeki vişne ağacı, arkadaşlarım, kuzenlerim, lise binasının dördüncü katında, F şubesinde okuyan baygın bakışlı çocuk, uzun lafın kısası o güne dek hayat diye biriktirdiğim ne varsa, Ankara’da, Yenimahalle Tufan Sokak ile Bahçelievler İkinci Cadde arasında bir yerlerde kalmıştı. O yüzden çok mutsuzdum ve İstanbul’dan nefret ediyordum. Ta ki, Küçüksu Kasrı’nı görene dek… Şimdi de öyle mi bilmiyorum ama benim gençliğimde, Küçüksu Kasrı’nın önünde, her nasılsa betona dönüşmemiş bir toprak parçası vardı. Boğaz’ın suları, basit ve alelade bir kumsalda nasıl oluyorsa öyle, bu küçük toprak alana vurup, geri dönerlerdi. O gün, Küçüksu Kasrı’na birlikte geldiğimiz grubumuzdan ayrıldım, suyun kıyısına yürüdüm ve ellerimi boğaza daldırdım. Şehir, ıslanan parmak uçlarımdan içime aktı. Ve ruhum, batan güneşin kızılına boyanmış İstanbul’a işte böyle esir düştü.

O akşamın üzerinden tam otuz dört yıl geçti. Bütün uzun süreli ilişkilerde olduğu gibi, İstanbul’la aramıza kimi zaman sadakatsizliğin gölgesi de düştü. Mesela onu bir vakitler New York ile aldattım. New York bitti, Toscana başladı. Toscana bitti, sıra Como’ya geldi. Hatta bir ara, evdeki karısının asaletinden bunalıp soluğu ucuz pavyonların karanlığına saklanmış pespaye üvertürlerin yanında alan kart zamparalar gibi ‘Bodrum’a gideceğim’ diye bile tutturdum. Ama her seferinde, en fazla bir aylık ayrılık beni kendime getirdi. Yine koşa koşa İstanbul’un kapısına döndüm. Eşiğine yüzümü sürdüm, af diledim, tövbekâr oldum. Gece Yeniköy’de, dört masalık bir balıkçı meyhanesinde, sobanın başında ağlaya ağlaya içtik beraber… Barıştığımızın sabahına Hisar’a kahvaltıya gittik. Bütün gün, kıyıda el ele yürüdük. Şileplerin, ne hikmetse bir türlü terazisinde dökülemeyen kıyı betonlarında patlayan tuzlu dalgalarında ıslandık. Balık tutanları seyrettik. Plastik sandalyelere oturup, seyyar çaycıların sattığı demli çaylardan içtik ve akşam eve dönerken illaki Kireçburnu fırınından tuzlu kurabiye aldık.  

İki hafta önce bir akşam, teyzemin misafir banyomuzda bayılması ile birlikte, İstanbul’la ilişkimiz başka bir aşamaya geçti. 112 acil servisinin yönlendirmesiyle ışıklar saçarak gelip kapımıza dayanan ambülans bizi Anadolu yakasının büyük hastanelerinden birine götürdü. Sonra başka bir hastaneye, sonra başka bir hastaneye daha… Böylece İstanbul ve ben birbirimizin bambaşka yüzlerini de görmüş olduk.

İstanbul bana bakınca ne hissetti bilmiyorum ama ben kendimi, iyi aile babası bildiği kocasının aslında eli kanlı bir Mafya lideri olduğunu öğrenen biçare ev kadını gibi hissettim. İstanbul’un karanlık, kalabalık, kimseye zerre fayda etmeyen, yoksulluk ve perişanlıkla dolu vefasız bir yanı olduğunu anladım. Hastaneye ambülansla geldiğimiz için, triyajdaki beş yüz hastayı atlayıp kırmızı hattan nispeten şanslı bir giriş yaptığımız acil servislerde, yatak bulunamadığı için dört gündür ambülans sedyesinde entübe edilmiş halde bekleyen hastaları gördüm. Refakatçisi kaçıp gittiği için tuvalete gitmekten aciz yaşlılara yardım ettim. Kış gecesinin yakan soğuğundan korunmak için bekleme salonlarının sıcağına sığınan, güvenliğin dikkatini çekmemeye çalışarak, güneşin doğmasını burada bekleyen, aslında panodan numarasını takip edenler kadar hasta olan evsizlerle tanıştım.  On üç günlük bebesini kaynanasına bırakıp gelmiş, dikişleri iltihaplı Türkmen kızına yandım. Ben odasına girdiğimde saçlarını örüyordu. Babasını hiç tanımamış. Yirmi üç yaşındaymış. İkinci çocuğunu doğururken komplikasyon olmuş. O yüzden buradaymış. Sütlerini sağıp biriktiriyormuş. Hastaneden çıkınca, ayak basılmayan bir ağacın dibine dökecekmiş. Çünkü kaynanası ‘mundar yere dökersen, sütün çekilir’ demiş. O başucundaki komodinin üzerinde duran vişne suyunu açarken odadan çıktım. Aklımdan ‘saçları Defne’ye benzediği için mi bu kadar içime dokundu bu kızın hali’ diye geçiyordu. Bir süre sonra, diğer refakatçiler gibi hastanenin kurallarını ihlal etmeye çalışmamam yönetimin dikkatini çekti. Bir hastaneden diğerine sevk edilirken, kendi aralarında konuşmalarına kapı aralığından şahit oldum. ‘Evet kibarlar, elit yani’ diyordu bir hastane müdürü diğerine… Fakat ne bizim kibarlığımız ne onların takdiri teyzemi iyileştirmeye yetmedi. En sonunda ne zaman ‘Boşaltın odayı’ dese itirazsız dışarı çıktığım için, benden helallik isteyen kapıdaki güvenlik görevlisi ile sokak lambasının ışığında vedalaşarak ‘Bütün sorumluluk bize aittir’ yazısının altına basıp imzayı, terk ettik kalpsiz İstanbul’u…

Teyzem şimdi Marmaris’te özel bir hastanede, geleceğimiz belli olduktan sonra taa gündüzden hazırlanan odasında yatıyor. Bu hastanenin farkı; herkes tanıdık. Başhekimden tut, kantinde kahve yapan çocuğa kadar. Bize hemen bir adisyon açtılar. Kerem dedi ki; 2110 numaralı odadakiler ne isterlerse ver, sonra hesaplaşırız. Çocuk ‘Tamam ağbi, sen merak etme’ dedi.  Bir şey lazım oldu, git al… Hastane eve on, çarşıya on beş dakika mesafede. Arabayı istediğimiz yere park ediyoruz. Sokaklar bomboş. 'Çekilir' derdi yok. Çünkü Marmaris’te trafik polisinin çekicisi yok.

Dün gece İstanbul’a geri döndüm. Eski ayrılıklarımız gibi kavuşmadık bu sefer. Ben banyo yapmak istedim. O sessizce bekledi. Başımda havlu ile salondaki koltuğuma gelip oturduğumda da hiç konuşmadan dinledi beni. Ayrılmak istiyorum, dedim. Ben senin bugüne kadar hep gülen yüzünü görmüşüm, koynunda böyle bir karmaşayı, böyle bir sefilliği, böyle bir yokluğu ve vicdansızlığı sakladığını hiç anlamamışım. Bunu bilerek daha fazla oturamam kıyılarında… Hem bugün onlara yaptığını, yarın bana yapmayacağın ne malum…

Anladı beni… Belki de sadece anlamış göründü. Umursadı mı? Bilinmez... 

Artık ikimizin hayatında da yeni bir sayfa açıldı. Yarım kalan işleri tamamlamak için vakit lazım. Sonra, hoşça kal İstanbul…

Seni de uğurladım içimden…

(İstanbul’da ofiste, ikibinondokuz senesinin ocak ayının yirmisekizinci günü, herkes evine gittikten sonra, ofisin sessizliğinde, ‘peki gözümün yaşını karşı yakaya yüzdürürken Hisar’da bir banka otursam bile olmaz mı’ diye düşünürken yazıldı…)