Nasıl Yazar Olunur?

Yazar olmanın birinci şartının güzel ve anlamlı yazmak olduğunu sanıyorsanız, yanılıyorsunuz… Konunun yazma ile illaki bir ilgisi vardır ama kesinlikle sizin düşündüğünüz kadar değildir. Okuma yazma öğrenmiş olmak, diğer kriterleri karşılıyorsanız, yazarlığın “yazı ile ilgili kısmı” için yeterlidir. Buraya kadar geldiyseniz, okuma yazma bildiğiniz aşikar. O yüzden lafı uzatmadan konuya girelim derim ben...

Woody Allen’a 'İyi yazmak için ne gerekir?' diye sorduklarında “Bir daktilo ve çarpık bir dünya görüşü” demişti. Bana sorarsanız bu sorunun cevabı; Bir dizüstü bilgisayar ve kâfi miktarda mutsuzluktur... Söylediğimi ‘Deli midir, nedir’ diyerek hemen yabana atmayın. İnanmıyorsanız Umberto Eco’ya bakın; Mutlu insanın hikayesi olmaz, der Eco… O benden daha iyi bir yazar olduğu için daha güzel söylemiş ama sonuçta ikisi de aynı kapıya çıkar.

Burada dikkat edilmesi gereken, sizi yazın dünyasında zirveye taşıyacak olan mutsuzlukların temelinin çocukluk çağlarında atılmış olması gereğidir. Yani “Ankara’dan ağbim gelmiş, evde bir bayram havası, annem babam beni çok severmiş” ortamlarında yetişmiş bir insansanız, ilerleyen yaşlarınızda hayatın sizi üzebilmesi zordur. Bu yüzden anlamlı bir mutsuzluk biriktiremezsiniz. Dolayısıyla sizden yazar olmaz. Kalemlerinizi yavaşça yere bırakıp çıkışa doğru ilerleyin lütfen.

Okuma yazma bilen ve çocuklukları mutsuzluk içinde geçmiş olanlarla devam ediyoruz. Çocukluk mutsuzluğu önemlidir ama ilerleyen yaşlarınızda bunun üzerine yattıysanız, yine yazar olamazsınız. Misal, üniversitede hayatınızın aşkını bulup evlendiyseniz, nur topu gibi bir oğlunuz ve prenses gibi bir kızınız olduysa, geçmiş olsun. O aşk bütün yaralarınızı kapatacağı için sizden de yazar olmaz.

Okuma yazma bilen, çocukluğu mutsuz geçmiş ve hayatının aşkını bulamamış olanlardan da yazar olmaz. Çünkü hayatının aşkını bulamamak mutsuz eder ama öldürmez. Bir zaman sonra ister istemez kendi yalnızlığı ile barışıp yoluna devam eder insan. O yüzden müzmin bekarlar ve yalnızlığı ile barışık olanlar da mekânı terk etsinler lütfen…

Eğer doğru bir şekilde ilerlediysek, elimizde okuma yazma bilen, çocukluğundan beri mutsuz ve hayatının aşkını bulmuş fakat bir şekilde kaybetmiş bir gurup insanın kalmış olması lazım. Sevinerek söylemek isterim ki; kriterlerin yüzde ellisini karşılıyorsunuz. Yani hepiniz birer yazar adayısınız.

Şimdi konuyu biraz daha açmak istiyorum. Yazı icat edileli 5500 sene olduğundan, yazılacak çizilecek ne varsa aslında çoktan yazılıp çizilmiştir. Biraz araştırınca insanoğlunun üzerinde kalem oynatmadığı tek bir konunun bile kalmadığını görürsünüz. O yüzden söylediğiniz hiçbir şey insanlık için sürpriz olmayacaktır. Ne yazarsanız yazın, sizden daha önce yazılanları ki; bunların bir kısmı herkese havada üç, karada beş basar, tekrar etmiş olacaksınız. Bu durumda ne yapacaksınız? Öncelikle yeni bir şey söyleme hevesinden vazgeçeceksiniz. Yani ne yazdığınıza değil, nasıl yazdığınıza bakacaksınız. Yeni bir şey yazmaktan çok, onu yeni bir şekilde yazmaya kasacaksınız. Başından beri anlatmaya çalıştığım “Kâfi miktarda mutsuzluk” da işte tam burada devreye girecek; Çocukluk çağınızda kayıtsız şartsız bir sevgi ile sarmalanıp kabullenilmediğiniz bir evde büyüdüyseniz, özgüveniniz eksik olacak. Kendinizi daha az seveceksiniz ve açığı başka insanların sevgisi ile kapatmaya çalışacaksınız. Ama atalarımızın dediği gibi “elden gelen öğün olmayacak, o da vaktinde bulunmayacak”. Dolayısı ile sizin dışınızdaki insanların sevgisi, sizi çoğaltmayacak aksine dengenizi bozacak. Böylece ruhsal durumunuz stabil olmaktan çıkıp, toprak yolda ilerleyen at arabası gibi hoplayıp zıplamaya başlayacak. Ama bu hoplayıp zıplamalar da kâfi gelmeyecek. Arabayı tümüyle yoldan çıkaracak büyük bir hendeğe ihtiyacınız olacak ki, bunu da aşkın kollarında bulacaksınız. Âşık olunca ön tekeriniz çukura düşecek. Terk edilince arabanızın mili kırılacak. Aldatılınca atınız ölecek, falan filan… Sonunda aşkı tam buldum derken kaybetmekten hafifçe delireceksiniz. İlişkinizin seyrine göre; bir gün kendinizi dünyayı değiştirecek kadar güçlü hissederken, ertesi gün yataktan çıkamaz hale geleceksiniz ve sonunda bi-polar özellikler göstermeye başlayacaksınız.

Bi-polar hastalar atak geçirdikleri zamanlarda dünyanın gözlerine başka türlü göründüğünü söylerler. Manik fazlarda göğün yedi kat üstüne çıkıp, depresif faza geçtiklerinde yerin yedi kat dibine indiklerini anlatırlar. Daha önce milyon kere söylenmiş şeyleri, bir kere de kendine göre anlatmak arzusu içindeki insanın, sıradan fanilerin göremediği işte bu cennet renklerini ve cehennem azaplarını yaşamaya ihtiyacı vardır. Ve ananızdan bi polar doğacak kadar şanslı değilseniz, sizi bu yola iteleyecek tek şey aşktır. Yani hayatının aşkını bulmak, sonra onu kaybetmek, sonra bir daha bulmak, bir daha kaybetmek ve her seferinde kayışı biraz daha kopartmak bu anlamda önemlidir. Yoksa size bir garezim olduğundan değil yani…

Herkes yeteri kadar delirdiyse, en önemli soruyu sormanın zamanı gelmiş demektir; bunu kendinize yapmayı gerçekten istiyor musunuz? Bir kitapçıya gidip rafların arasında dolanmak, elinizin beğendiğini almak ve masalardan birine oturup kahve içerken ‘en havalı bi kişi’ olarak okumak daha akıl kârı  değil midir? Hangi insan evladı kendine bu sürünmeyi reva görür? Sonuçta dünya, sizinkiler olmadan da yeteri kadar acı ile dolu bir yerdir.

Yok kardeşim, sadece okumak beni kesmez, illa ki yazıcam, diyorsanız yine de siz bilirsiniz. Gidip Sait Faik’in yaptığını yapın o zaman… Cebinizde değnek yontmak için taşıdığınız çakınızı çıkarın, kaleminizi yontun. Tutun öpün bi de… Sonra da deyin ki; yazmasam deli olacaktım…

Yazsanız da deli olacaksınız ama… Benden söylemesi. Demedi demeyin….

 

(İki bin yirmi bir senesinin Mart ayının sekizinci günü, gece saat biri, on iki dakika geçe, Küçükyalı’da ki evin salonunda yazıldı.)