Yaralı Kuş

Defne 2004 yılında ana okuluna başladı.

Birgün eve geldi. Anne, öğretmen bebeklik eşyalarımızdan birkaç tane istiyor. Okulda pano yaptık, oraya asıcaz, dedi... Bende sandığı açtım, iki zıbın, bi patik çıkarıp verdim. Aldı,  sevine sevine gitti.

Ertesi günün  akşamı servisten indi, koşarak yanıma geldi. Anne, Ataberk bugün bebeklik eşyalarını getiremedi. Öğretmen Ataberk’e kızdı. Ataberk’te ‘benim annem yok ki’ diye ağladı, dedi...

Bu hadise olduğunda Deniz Ece 18 aylıktı... Ben yenile taze anne olmuşum.  Şimdiki halime göre, bir nevi lohusa bile sayılırım. Hormonlarım tavanda... Defne böyle deyince, içim parçalandı. Gözlerim dolarak  ‘nasıl yani, annesi yok derken, hiç mi yok  Defne’ diye sordum çocuğa...

Burada bir parantez açmak isterim.  Türk’lük hakkaten başa bela... Yok diyene ‘hiç mi yok’ diye  sormak ne biçim bir adettir azizim... Varsa vardır, yoksa yoktur. Koskoca kadının, beş yaşındaki çocuğa böyle sorup, garibanın devrelerini hafiften yakması haktan reva mıdır... Gerçi Defne o zaman bunu pek de tınmamış olsa gerek ki ‘Hiç yokmuş anne, diye cevap verdi.  Bi teyzesi varmış. Ataberk’e  O bakıyormuş. Ataberk yaramazlık yapınca da, banyoya kilitliyormuş’...

Ben bunun üzerine bi duygulandım.. ağla, ağla... gözlerim kan çanağına döndü. Aman Defne, dedim. Okulda sakın Ataberk’i üzecek bir şey yapma. O kanadı kırık, minik, yaralı bir kuş...

Defne bunu duyunca, görev adamı olarak yetiştirilmiş her Türk çocuğu gibi, ertesi gün okula gittiğinde ilk iş olarak Ataberk’i bulmuş ve ‘Ataberk, sen kanadı kırık, minik, yaralı bir kuşsun. Annem  öyle söyledi’ demiş...

Ataberk o saatten sonra, kalan zamanını neden kanadı kırık, minik, yaralı bir kuş olduğunu düşünerek geçirmiş. Eve döndüğünde, kendisine suskunluğunun sebebini soranlara ‘Defne’nin annesi söyledi, ben kanadı kırık, minik, yaralı bir kuşum’ demiş.

O günün akşamı telefon çaldı. Açtım, karşımda Ataberk’in annesi...

‘Gülfem Hanım Ataberk’e neden kanadı kırık, minik, yaralı bir kuş, diyorsunuz. İki saattir uğraşıyoruz çocuğu odasından çıkaramıyoruz’... dedi.

Ben karşımda Ataberk’in annesini bulunca bir sevindim, bir sevindim ki o kadar olur. Allah’tan dilimi tutup, o sevinçle ‘hani siz ölmemiş miydiniz’ demedim kadıncağıza. Sonra Defne’nin söylediklerini anlattım. Bu seferde O duygulandı. Meğer  Ataberk’in ağbisinin yanına amerika’ya gitmiş. Ağbi orada üniversite okuyormuş. Evdeki yardımcı abla bebeklik kıyafetlerini bulamamış. Ataberk’i banyoya kilitleyen de öz  ablasıymış. Sebep, çocuk kavgası...  Bunları anlattı, sonra da ‘çocuğuma böyle bir sevgi gösterdiğiniz için teşekkür ederim, diye ekledi.  İki anne gözlerimiz dolu dolu telefonu kapattık.

Düşündüm de, ben eskiden  hakkaten acaip şeyler yapıyormuşum...

Akşam akşam da nerden aklıma geldiyse artık...