Deist bir Citrillus Lanatus’un Varoluşçu Günlüğü

Sevgili Günlük,

Bu günlerde aklımı en çok ‘Hasattan sonra hayat var mı’ sorusu kurcalıyor. Dün bu konuyu diğer Citrillus Lanatus’lar ile de tartışmak istedim ama beni ‘Moral bozmak’la suçladılar. Neymiş efendim, hiç durmadan hasat gününü düşünerek şimdiki anın güzelliklerini kaçırıyormuşum. Meğer çiçekten meyveye yeni dönmüşüz, ılık yağmurlar yeni başlamış. Güneşin kavurduğu hasat günlerini düşünmek için çok erkenmiş ve daha bir sürü zırva…

Diğerleri beni anlamadıklarını söylüyorlar ama, işin gerçeği şu ki; ben onları, onların beni anladığı kadar bile anlamıyorum. Bu tarlaya nereden geldiğimizi bilmiyoruz, neden geldiğimizi bilmiyoruz, başka tarlalar var mı, yok mu onu bile bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey hasat günü diye bir şey olduğu ve eninde sonunda geleceği… Buna rağmen hayatımızdaki tek gerçekten bahsettim diye, beni neşelerini kaçırmakla suçlamaları ne kadar akıllıca acaba?

Geceleri gökyüzüne bakıyorum. Göz alabildiğine uzanıyor. İçinde binlerce parlak ışık var. Elimde olmadan, bu gökyüzünün altındaki tek tarla bizimki mi, diye soruyorum kendime. Bu siyah örtü, sadece bizim yapraklarımıza serin bir çiğ yağdırmak için mi burada? Peki güneş, sabahları yalnız bizim için mi doğuyor? Diğerlerine sorarsan cevap tereddütsüz bir ‘evet’… Her şey bizim için… Gece ve gündüz, altımızdaki kumlu toprak, üzerimize yağan ıslak yağmur, köklerimizi havalandıran solucanlar, çiçeklerimizi tozlaştıran arılar ve hatta insanlar… Dün iki sıra yanımdaki Citrillus’lardan biri ‘insanlar bizim tarhlarımızın arasında rahatça dolaşabilsinler diye köksüz yaratılmışlardır’ dedi. Sırf bu yüzden ayakları varmış. Arkadaşım bunları söyledikten sonra çok düşündüm. Gerçekten de sadece bizim için buradalarmış gibi bir halleri var. Ayaklarının uzunluğu, gövdelerimizin arasında kalan toprak mesafesi kadar. Hareket ettiklerinde tümseklere ve çukurlara göre hafifçe eğilip, bükülüyor. Arkadaşım, insanların ayaklarının tarlada yürümeye bu kadar elverişli olmasının bile tek başına Tanrı’nın etrafımızdaki her şeyi bizim için yarattığına bir delil olacağını söyledi. Gerçi ben soru sormaktan kolayca vazgeçen bir Lanatus değilim ama, insanların elleri benim de kafamı karıştırıyor. Zararlı otları ayıklamakta o kadar becerikliler ki, bu iş için yaratılmadıklarını düşünmek imkânsız. Ayrıca hastalanırsak veya yağmurlar yeterince yağmazsa ve bu yüzden kalın yeşil kabukların içindeki kırmızı yüreğimiz yeterince gelişmezse ne yapacaklarını da çok iyi biliyorlar. Bazen insanların gerçekten bizim için yaratılmış olduklarına ben de inanmak istiyorum. Hatta kendimi onlara borçlu bile hissediyorum. Çünkü kökleri ve yaprakları olmadığı için ne hava ne de topraktaki suyu alamıyorlar. Kabukları olmadığı için bize hayat veren güneş, incecik derilerini kavuruyor. Derileri ince olduğu için yılandan, akrepten hatta arılardan bile korkuyorlar. Ne zayıf bir yaradılış… Gerçekten inanılır gibi değil.

Bazı Citrillus Lanatus’lar hasat günü geldiğinde, insanların ellerinde toprağımızdan Tanrı katına yükseleceğimizi söylüyorlar. Hasattan sonraki hayatımıza, Tanrı’nın cennet bahçesinde devam edecekmişiz. Bu bahçeye girebilmek için bize sunulan, hava, su, toprak ve insanların varlığına şükrederek olabileceğimiz en iyi Citrillus Lanatus olmak için çalışmamız gerekiyormuş.  Bazıları da Tanrı’nın bahçesindeki yerimizi almadan önce defalarca kökleneceğimizi iddia ediyorlar. İlk seferinde en iyisi olmayı başaramazsak, olana kadar yeniden gelecekmişiz bu tarlaya.

Sonuçta Tanrı’ya ben de inanıyorum. Ama varoluşumuzun amacının ‘olabileceğimiz en iyi Citrillus Lanatus olmak ve cennet bahçesinde sonsuza dek yaşamak’ olduğuna inanmakta diğerleri kadar başarılı değilim. O yüzden yazdıklarıma bu akşamlık nokta koyacağım. Nereden gelip nereye gittiğimi veya hasat gününe ne kadar kaldığını bilmesem de gecenin karanlığını seyretmeyi sevdiğimi biliyorum.

(İstanbul'da, ikibinondokuz senesinin Mart ayının on birinci günü, ofiste, aklını farklı çalıştırabilmek ümidi ile, çaresizce Citrillus Lanatus gibi düşünmeye çalıştığı saatlerin sonunda, Citrillus Lanatus kılığına girmiş bir Gülfem olmaktan öteye gidemediğini fark etmenin acısı ile yazıldı.)