“Ben gençken kaval çalmaya meraklıydım. Çok da güzel çalardım. Ama babam izin vermedi.” “Neden?” “Çingeneler çalarmış kavalı…” “Haydaaa…” “Vazgeçmedim, gizli çalmaya başladım. Fakat bir gece yakalandım.” “Ne oldu peki?” “Ne olacak, eşek sudan gelene kadar dövdü beni rahmetli. Toprağına güç gitmesin, eli ağır adamdı.” Yıllar önce sürgün edildiğim topraklara doğru yol alan Kirpikler Kraliçesi’nin güvertesinde, ocakçı Fehim’le sohbet ediyoruz. Cebimden paketimi çıkardım. Bir tane de Fehim’e ikram ettim. Sigaralarımızı yaktık. Dumanın yarısını, içime çekmeye kalmadan rüzgâr alıp götürdü. Fehim nasırlı avucunun içine saklayarak içiyor sigarayı. Gemi adamı neticede, raconu biliyor. Evi, barkı, çoluğu, çocuğu yok. Biraz harabat, biraz berduş. On yedi yaşında babasından yediği dayağı ar etmiş, evden kaçmış. “Şu filikaları görüyor musun doktor?” Başımı evet anlamında salladım. “Gündüz filikanın içine yatıyordum. Brandayı da üzerime çekiyordum. Öyle bir siniyordum ki, g
‘Peki, sonra ne oldu?’ diye sordu, pörtlek gözlerini daha da pörtleterek… İçimden ‘elinin körü oldu’ demek geçti. Ama demedim. Onun yerine sigaramdan derin bir nefes çektim. Sevmiyorum bu kızı, orası kesin. Fakat iş başımdan savmaya gelince, basiretim bağlanıyor nedense. ‘Gerçekten mi’ diye sordum. ‘Hikâyenin sonunu hala merak ediyor olamazsın Bukle? ‘Evet’ dedi. ‘Gerçekten merak ediyorum. Etmesem neden sorayım ki?’ Hayatımda çok roman kahramanı gördüm, fakat bu kız kadar andavallısına hiç rastlamadım. Üç yüz sayfa yerin dibine soktum, çıkardım, yine de akıllanmadı. Hala peşimde… ‘İyi madem’ dedim. Gel otur, dinle öyleyse. Yalnız bu sefer çay içilecek. Şarap bulunca, Hamidiye suyu gibi dikiyorsun tepene, sonra yine ben uğraşıyorum. Omzunu hafifçe silkti. ‘Tamam, dedi. Çay içelim. Gerçi geç oldu, uykumuzu kaçıracak ama öyle diyorsan…’ Garsona işaret ettim; oğlum bize iki tane çay getir, biri demli olsun… Bukle ile Boğaz’ın eski restoranlarından birinde, kömür sobasın