Boşanmış kadın kime derler...

Bu cümle az biraz ‘tanınmış adam kime derler’e benzedi... Bildiğiniz gibi tanınmış adam Marko’dur. Benim arkadaşlarımdan birine de bu soruyu sorsanız, size herhalde ‘boşanmış kadın Gülfem’dir, diye cevap verir...

Doğru, ben boşanmış bir kadınım... Hatta boşanmakla kalmayıp, bunu cümle aleme ilan etmiş bir kadınım... Benim boşanma mevzum, facebook’un da katkıları ile, kamuoyunu uzun zamandır meşgul ediyor. Ama bendeniz kulunuz, olayın diyalektiği hakkında kafa yormaya yeni başladım zannederim... Boşanma süreci o kadar karışık ve incitici olabilecek bir süreç ki... Ve içinde bir dünya yenilik ve değişimi  barındırıyor... Dolayısı ile tehlikeli patikalarda, emniyet zinciri olmadan yürümeye benziyor. İnsan tökezlememek için önüne bakmaktan, geçtiği yola bakamıyor. Ancak patika bitip düze çıkınca başınızı arkaya çevirip ‘vay anasını ben ne denli bir yoldan geçmişim, taaa nereden, nereye gelmişim’ diyorsunuz...

Ben evliyken bütün dünya evliydi. Şimdi bütün dünya boşanmış gibi... Ya ben boşanırken, benimle birlikte herkes boşandı, ya da algının seçiciliği dedikleri  böyle bir şey.... Eskiden evli kadınlar olarak çoluk, çocuk ve kocalarımızı  konuşurken, kendimi birden boşanmış kadınlarla süreçler, sorumluluklar ve yeni başlangıçlar hakkında konuşurken buldum. Aradaki geçiş nasıl oldu, benim dünyam 180 derece nasıl döndü aslını sorarsanız net bir fikrim yok....Diyeceksiniz ki, etrafında hiç mi evli arkadaşın kalmadı. Var canım, olmaz olur mu...Ama onlarda ekstra duyarlı... Bizimle birlikteyken evli olduklarını hiç çaktırmıyorlar allah için...

Boşanmış kadının bir torba tanımı vardır toplumda... Pek çoğumuza göre O, mutsuz bir kadındır. Öyle ya kocayı elden kaçırmıştır. Maddi manevi tüm güvenlik unsurlarını kaybetmiştir. Toplumdaki yeri protokolün 2. Sırasından 12. Sırasına gerilemiştir. Birçok evli kadın içinse tehdit unsurudur. Gerekirse eve barka bile sokulmayabilir. Kocanın kaybından dolayı yaşanan tüm sarsıntılar, bir kere O’nu kolay bir kadın yapar. Öyle ya, dünyası allak bullak olmuştur, yıkılacak cami duvarı aramaktadır, seçici olmak durumunda değildir. Sonuç olarak boşanmış kadın; etinden ve sütünden faydalanılabilecek  kıt akıllı bir koyun türevidir...

Peki boşanmış kadın gerçekten bu mudur... Değilse boşanmış kadın bir nedir? Veya diğer bir deyişle boşanmış kadın kime derler....

Bana göre boşanmış kadın ‘romantik kıblesini kaybetmiş’ kadındır.

Hepimizin romantik bir kıblesi vardır. Bu kıblede bir insan oturur... O insan bütün romantik hayallerimizin, bütün heyecanlarımızın  objesidir. Güzel bir müzik çaldığında dans etmek istediğimiz insan O’dur... veya sinemada erkek kızı öpünce başımızı çevirip O’na bakarız. Yağmurda O’nunla el ele yürürüz... Yaşadığımız tüm güzellikleri bir tamam O’nunla paylaşmak isteriz. Ayrılınca üzülürüz, kavuşunca seviniriz... Velhasıl-ı kelam O’nu severiz,  çok severiz, hatta pek çok severiz...O’nun bizim için ‘tek’ olduğuna inanırız. Diğer insanlar gözümüzden silinir gider.  Ve bir insanı böylesine sevmek demek, O’nu alıp romantik kıblemize yerleştirmek demektir....

Kadınlar bu objeyi değiştirmek konusunda tutucudur. Hele de çocukları varsa... Bu sebepten olsa gerek, erkeklerin işin önünü arkasını düşünmeyen uçarı tutumlarına karşı, kadınların statükoyu korumak adına daima  bir takım emniyet tedbirleri olmuştur. Bu çoğu zaman bir cümledir, sürekli mantra gibi tekrarlanır. Misal ‘çocuklarım babasız mı büyüsün’ veya ‘içkisi yok, kumarı yok, akşam en geç sekizde evinde’ gibi...  Adam gider, her haltı yer, kadın yine de bu cümleleri tekrarlamaya devam eder.  Bunlar onun sığınaklarıdır aslında... Olana bitene dayanmak için, kendine saygısını yitirmemek için, akıl ve ruh sağlığını kaybetmemek için kör’ün elindeki değnek misali, bu cümlelere dayanarak yolunu bulur...

Aslında süreç sarihtir. Adam kadının peşinden gider. Türlü romantik numaralarla kadının kapısını aşındırmaya başlar... Kadın temkinlidir. Havva’dan beri o kadar kazık yemiştirki, tecrübelerin kuşaktan kuşağa aktarıldığı DNA sarmalının üzerinde artık yazılacak çizilecek yer kalmamıştır. Ama erkek bu temkinli hali bertaraf edebilmek için elinden gelen herşeyi yapar.  Ve bir gün kadın kapıyı açar, artık adamın ‘O’ olduğundan şüphesi kalmamıştır. Adam içeri girer ve geçmiş olsun... Kadın fethedilmiştir, olay bitmiştir.

Sakın yanlış anlamayın, ben burada adam kadını terk eder gider falan demek istemiyorum. O ayran gönüllülerin lafını etmeye değmez. Ben gerçek aşktan bahsediyorum.  Hikayenin devamında adam ve kadın evlenir, evleri, arabaları, boy boy çocukları olur. Adam kadını büyük ihtimalle gerçekten sevmektedir de... ama dedim ya; kapı açıldıktan sonra, hiçbirşey bir daha eskisi gibi olmaz.

Erkekleri, sevgisinden emin oldukları andan başlayarak, aşık oldukları kadını incetecek davranışların içine iten sebep nedir acaba? Neden habire sevdikleri kadının ve müptelası oldukları hayatlarının üzerine kumar oynarlar?  Kurulan sofraya herkesten evvel oturup, tencerenin yarısını yedikten sonra ‘yemeği beğenmedim’ dedirten akıl, nasıl bir akıldır acaba?.. Bu sofrayla sınırlı değil tabii... Siz bunu hayalgücünüzü kullanarak, hayatın diğer bölümlerine de yayın... Sonunda elimizde talepkar ve memnuniyetsiz bir erkek ile aşağılık kompleksi içinde kavrulmuş ve kendine güvenini hat safhada kaybetmiş bir kadın kalır...

Geçen yaz Kemer’e gitmiştim.  Otelde Rus bir çift vardı. Zenginler, belli... Yanlarında çocuk bakıcıları ile falan dolaşıyorlar... Giyim, kuşam yerinde... Kadın yeni doğum yapmış. Dolayısı ile adam kendini iyice garantiye almış.. Öyle ya, kadınla aralarında artık kopmayacak bir bağ var.. Kadının halini  ise görmenizi isterdim.  Adamın ilgisini çekebilmek için birşeyler anlatıyor, adamı sohbete dahil etmek istiyor, elini tutuyor falan filan... Adam da kadından başka her yere bakıyor ve herkesle ilgileniyor. Rusça bilsem, gidip ‘bak kardeşim, sen şimdi hangi akla hizmet böyle yapıyorsun bilmiyorum, ama bu salonda gördüğün herkes, bir saat sonra odasına gidecek, sen bu kadınla bir ömür başbaşa kalacaksın. Vazgeç bu havalardan, aklını başına topla’ diyecektim... O kadar içime oturdu yani...

Hayır,  diyeceksiniz ki sana ne... Tabii bana ne... ama ben bu işin sonunun nereye varacağını biliyorum...  Şimdi kadın bunlara üzüldü ya, bir şekilde vıdı vıdı yapacak ve sonunda kavga çıkaracak... Adam, şayet kadında gönlü varsa geri adam atacak... Uzlaşmanın bir yolu bulunacak. Bir süre bahar havası... sonra aynı döngü baştan başlayacak...

Sonunda; olaylar öyle bir yere gelecek ki, adam artık kadının hayatının romantik kıblesi olmayacak... Yani kadın yağmurda O’nunla el ele yürümek istemeyecek. Filmin kahramanı kızı öpünce dönüp O’na bakmayacak. Güzel  bir müzik dinlediğinde akılına O’nunla dans etmek gelmeyecek... Gittiği  yeri beğenirse, keşke yanımda O’da olsaydı diye iç geçirmeyecek... Ne oldu? Film bitti, perde kapandı... Veladdalin, amin... Kadın boşandı... O adamla aynı çatı altında yaşasada, geceleri aynı yatağa yatsada sonuç değişmez... Kadın boşanmıştır, evlilik bitmiştir. Erkek, bunu kadın evden gitmeden anlayamaz, o ayrı...

Kendine yeni bir hayat kurmaya maddi veya manevi gücü yetmeyenler kalmayı seçiyor.  Bir arkadaşım onbeş senelik evliliğini ve onbeş senelik işini aynı anda bıraktı... üç tane çocuk ve cebinde sadece 800 lira parayla... Bu bir hayat seçimi... yapabileni çok takdir etmek lazım, kolay değil çünkü... Yapamayana da allah sabır versin...

Ben olayın yapabilenler tarafındayım... İki çocuğunu alıp ‘hadi bana eyvellah’ diyen delilerdenim...  Yıllarca kapının eşiğine kadar geldim, geldim ve geri döndüm... Eşiği aşarsam, hayatım orada bitecek sanmıştım... Öyle ya, geride kendimi bildim bileli sevdiğim adamı ve tüm birikimlerimi bırakıyordum. O günlerde dertleştiğim bir arkadaşım bana ‘senin burada bir yatırımın var, bırakıp gidemezsin’  demişti...  Ne kadar korktuğumu ve ne kadar gözyaşı döktüğümü hatırlıyorum. Ama galiba bana yatırımlarımdan daha çok ‘bir zamanlar sevdiğim adamı  bırakıp gitmek’ düşüncesi koymuştu... Biz kadınlar sandığımızdan daha tutucuyuz galiba... Sevgimiz bittikten sonra, hatırasına saygı duymaya devam ediyoruz... Öyle olmasa kocası öleli yirmi sene olduğu halde, yüzüğünü çıkarmamış kadınları neyle açıklarız...

Boşandıktan sonra arkadaşlarım bana en çok ‘vaktin geldiğini nasıl anladın’ diye sormuşlardı. Çünkü eşiği geçtikten sonra  bir kez bile geriye dönmek arzusu veya pişmanlık hissi duymadım... Bu herkesin dikkatini çekti tabii... O vakit mantıklı bir cevap verememiştim. Dedim ya, insan yaşarken bilemiyor, ancak bittiğinde anlıyor başına geleni... Bari şimdi cevap vereyim; hanımlar, romantik kıblenizi kontrol edin. Orada halen kocanız varsa, sorun yok, devam... kavgalar, gürültüler, anlaşmazlıklar yaşanır ve geçer... Ama romantik kıblenizde kocanız yoksa, geçmiş olsun... Artık herşey sadece bir zamanlama meselesidir...

Fazla korkmaya da gerek yok bence... Daha boşandığına pişman olan kadın görmedim ben... Tüm boşanmış kadınlarda, hayatın ağırlaşan yüküne karşın bir hafiflemişlik duygusu var...  Eski aşkına baka baka yaşamak, çok sevdiğin ama bir yangınla kül olan evinin yıkıntıları arasında oturmaya benziyor . O islenmiş duvarları, yarısı yanmış perdeleri, emek verdiğin ama artık kullanılamayacak hale gelmiş eşyalarını göre göre yaşamaktansa,  gidip bir yerlerde yeniden başlamak galiba çok daha iyi...

Şimdi kalkıp bana boşanmanın savunmasını yapıyorsun demeyin... Herkes yerinde sağ olsun. Ama birilerinin de doğruları söylemesi lazım. Netice de herkesin aklı var, fikri var... Kendine uygun olanı seçmek yine kişinin kendine kalmış...

Başlarken bahsetmiştim, bir boşanmış kadınlar klübümüz var... Evlilerin de araziye uyduğu klüp... Orada yeni hayatımızı, kazanmamız gereken paraları, omuzlarımıza binen yükleri, omuzlarımızdan kalkan yükleri ve yine aşkı konuşuyoruz. Belki en çok aşkı konuşuyoruz.  Ama çok temkinliyiz.  Bir kere sütten ağzımız yandı ya, yoğurda da pek iyi gözle bakmıyoruz... bazılarımız una ve şekere de yaklaşmıyor, rengi beyaz diye... Aslında fena da olmuyor, hem ruh hem beden sağlığımızı koruyoruz...

Toplumda boşanmış kadın kolay kadındır ya, aslında bekar bir kadını elde etmek, boşanmış bir kadını elde etmekten daha kolay galiba... O’nun ruhunun etrafında bizim kadar yüksek duvarlar yok çünkü... Bizim hem duvarlarımız, hem sorumluluklarımız var...

Geçenlerde bir haber geldi; boşanmış,  dört çocuğu olan ve kırkını geçmiş bir arkadaşımız evlenmiş... Evet kadın kırk yaşını aşmış, dört çocuğu var ve yeniden evlenmiş... Ben doğru yazdım, siz doğru okudunuz... Evlendiği adam kadına ‘sen benim hayatımı zenginleştirdin... Bu dört çocuk bir hazine... Bana bir aile verdin, sana minnettarım...’ demiş. Kulaklarıma inanamadım. Duyunca gözlerim yaşarmıştı, şimdi yazarken tekrar yaşardı... Hayatın bir kertesini atladıktan sonra  böyle şeyler insanı çok etkiliyor. Olay kırkını geçmiş dört çocuklu bir kadının evlenmesi değil... Etkileyeci olan, bu güzellikte bir ruha sahip olan insanların dünya yüzünde halen var olması...

Küçük bir detay; olay Amsterdam’da geçiyor, adam Hollandalı... Ne yapsak, Berlin’den vazgeçip Hollanda’ya mı gitsek...

Bunu romantik filmler izleme gecemizde tartışalım. En çok oy hangi şehire çıkarsa oraya gidelim.... Üstümüzden uçan kuşların bile yabancı olduğu yaban ellerde sürünelim, her mihneti kabul edelim, yeter ki gönüller bir olsun...

Yine, yeni, yeniden.... Hepinize aşk olsun...