Kuş ölür, sen uçuşu hatırla

İnsan eliyle yaratılmış hangi büyük eserin yaldızını kazısam, altından bir dram çıkıyor.

Kendisi öldükten sonra uçuşu hatırlanan kuşun altından da, bir yaşındaki oğlunu, velayeti babaya verildiği için, bir daha görememiş bir anne çıktı.

Asılınca güvenim adaletin koptu kopacak ipiyle

Ve bütün kente

Parıldayan ışıklarımın yüreğini parça parça edince onlar

Koyu renk mendiliyle yasanın, bağladıklarında

Aşkımın çocuksu gözlerini

Ve isteğimin acili şakaklarından

Fışkırdığında kan

Yaşamım artık

Hiçbir şey olmadığında, hiçbir şey olmadığında duvardaki saatin tiktaklarından başka

Anladım birden yolum yok yolum yok yolum yok

Çılgınca sevmekten başka

Niyetim iyiydi aslında. Çay demini alan kadar, internetten birkaç şiirini bulup okuyacaktım Füruğ Ferruhzad’ın. Kafama sararsa da kitaplarını alacaktım.

Çayın suyu kaynamaktan galiba bitti. Oysa ben hala ekrana bakıyorum. Füruğ’da gülümseyen fotoğraflarından bana bakıyor.

Bir şey söyle bana

Teninin tüm sevgisini sana bağışlayan insan

Ne istiyor diri kalma duygusundan başka?

Bir şey söyle bana

Kıyısındayım pencerenin

Ve güneşle bağlantıda…

Artık biliyorum; benden ne bir şair, ne bir yazar, ne de bir mimar çıkmayacak. Çünkü gündelik hayatın huzurunu, iz bırakmaya tercih etmiş sıradan ve korkak bir yürek benimkisi…. Peki şikayetçi miyim? Bin kere sorsalar, bir tanesinde bile istemem bana bunları yazdıracak evlat hasretini.

Sen aşka inanmazdın, sen inanmazdın

Ben maviye inanırdım

Boynumdaki yorgun damarların mavisine

Beyaz dalgaları omuzlayan deniz mavisine

Denizin bittiği yerde başlayan göğün mavisine inanırdım

Bir de ensemdeki dövmeye inanırdım;

’Kuş ölür sen uçuşu hatırla’…

Aşk da istemem. Ne kavuşmanın lezzetini isterim, ne beklemenin heyecanını, ne ayrılığın acısını. Vazgeçmenin kederi yeter bana…

Ve dinlerdin

Ağlayarak akan kanımı

Ve ağlayarak ölen aşkımı

Sen dinlerdin

Görmezdin beni ancak.

Mutfağa gidiyorum ben… Çayın suyu bitti kaynamaktan…

(İstanbul’da, ikibinonyedi senesinin Şubat ayının on sekizinci günü, çocukları dershaneye bıraktıktan sonra, bende fırsattan istifade sakin kafa ile çalışırım biraz, diye gelinen ofiste, neye niyet, neye kısmet, hiç hesapta yokken yazıldı)