Bu Sefer Güldürmedi...

Bugün bir arkadaşım aradı. Toplantımın nasıl geçtiğini sordu. Bende anlattım, şöyleyken şöyle oldu, böyleyken böyle oldu, diye... Sonra aklıma geldi ‘toplantı için aradın da, annen nasıl diye neden aramadın’ dedim. Verdiği cevap aynen şöyle; yahu aslında aramayı düşündüm ama senin olaya karşı duruşunu tam değerlendiremedim.

Başkası olsa, kıvırıyor diycem. Ama diyemiyorum. Neden diyemiyorum? Çünkü kendisini tanıyorum. Ne kadar düz bir insan olduğunu biliyorum. Bunu bir çok kereler deneyerek öğrendim. Kendisi yalan söylemektense kalbimi kırmayı tercih eder. O yüzden duruşunu değerlendiremedim, diyorsa, muhtemelen duruşumun değerlendirilecek bir tarafı yoktur.

Kendisinden konuyu biraz açmasını istedim. Önce annem hasta yazdın, sonra statüsler normal espirili akışına dönünce, ben de ‘life goes on’ moduna girmiş dedim, halini hatırını sormaya gerek duymadım dedi...

Geçenlerde buna benzer birşey daha oldu... Kendimi kötü hissediyordum. Facebook’a şöyle yazdığımı hatırlıyorum.

‘Kendimi çok kötü, çok üzgün, çok yalnız, çok yetersiz, çok zırt, çok pırt hissediyorum...’

Peki cevap olarak ne geldi dersiniz? ‘Güllü, çoktandır parti yapmadın, için sıkıldı, yap bir parti de kendine gel...’

Yılbaşı akşamı arkadaşlarım evlerine davet etti. Aldım çocuklarımı gittim. Yedik, içtik, eğlendik ve tüm bunlar olurken bütün gece neredeyse ben konuştum, onlar dinlediler ve güldüler... Giderkende ‘teşekkür ederiz, renk kattın’ diyerek yolcu ettiler.

Onlar böyle deyince, aklıma babamın gençliğinde Beyaz Saray gazinosunda soytarı Lütfi ile birlikte sahneye çıktığı zamanlar geldi.  Soytarı Lütfi dedikleri, Lütfi Kopan... Yeşim ve Yekta Kopan’ın babası... Ben bu yüzden çocukken, çizgi filmlerin jeneriklerinde ikisinin adını görünce çok sevinirdim. Yüzünü bir kere bile görmediğim bu çocuklara kendimi yakın hissederdim. O zamanlar bu iki kardeş çok popülerdi. Hem televizyonda, hem radyoda seslendirme yaparlardı. Ben de okulda arkadaşlarıma ‘Yeşim’le Yekta’nın babası ile benim babam arkadaşmış’ derdim. Hatta ‘Emel Sayın’la Yüksel Uzel’de babamın arkadaşı...  Hem  Ziya Taşkent  dün bize ev oturmasına geldi,  gibi cümleler kurardım. Aklım başıma gelip de, diğer insanların evine böyle misafirler gelmediğini öğrenip susana kadar çok zorlandım.

Babamın yirmili yaşlarının sonunda evdeki yedi nüfusu geçindirmek için üçüncü işi olarak çalıştığı Beyaz Saray gazinosunun tone-maister’lik kadrosundan, kuliste anlattığı anekdotlar ve fıkralar sayesinde stand-up’çılığa terfi etmesinin öyküsünü başka bir yazıda anlatmak üzere bir kenara bırakayım ‘renk kattın’ lafından çıkıp buralara nasıl geldiğimize döneyim. Babam ve Lütfi Kopan’a gazinoda ‘renk’ derlermiş... Solist var, korist var, assolist var, üvertür var ya... renk de öyle birşey işte... Yılbaşı akşamı beni ‘renk kattın’ diye yolcu ederlerken işte bunları hatırladım. Böyle dediklerine göre bende de soytarılık kabiliyeti var, diye düşündüm...

İnsanın karşısındakileri güldürebilmesi güzel bir şey... hani kadınlar kendilerini güldüren erkekleri seviyorlar ya, erkeklerde güldüren kadınlara sıcak bakıyorlar anlaşılan... böyle insanlar için şöyle deniyor;

Güzel ve/veya yakışıklı değil ama sevimli... anlamı ‘kusura bakmayın, elimizdeki mal bu’...

Erkeklerin kendilerini güldüren kadınlara alaka göstermeleri ile ilgili ilginç bir anım var... Vaktiyle, bana karşı tutum ve davranışını bir türlü çözemediğim bir adamcağız vardı. Bir gün biz arkadaşız, diyor, bir gün sanırsın asılıyor... Eh madem asıldın, bari gerisini getir, deyince yeniden biz arkadaşız'a bağlıyor,  falan filan...  Derken bir gün sordum; anam senin zorun ne, diye... böyle iki arada bir derede, ne yapmaya çalışıyorsun... Cevap olarak; benim senin kadar güldüren başka arkadaşım yok, dedi... Haydaaa... İyi de benim, beni güldüren  çok arkadaşım var, ne yapıcaz şimdi, dedim... O zaman sen aradan çık, ben arkadaşların ile görüşeyim, dedi... Eh madem öyle Allah selamet versin dedim, döndüm arkamı gidiyorum, baktım sesleniyor ‘olmazsa telefonda görüşelim...’

Ama ben başıma geleceği biliyorum. Öldüğüm zaman caminin avlusu artiz cenazesi gibi olacak. Hani Cem Yılmaz anlatıyor ya... İşte öyle... Söylenecek laflar da belli... Bu sefer güldürmedi... Son şakasıydı...

Gaye’ye vasiyet ettim. Beni tabutun içine mancınıkla gerdirerek yatıracaklar. Biri gelip öyle ‘son şakasıydı’ ‘ bu sefer güldürmedi’ falan derse, düğmeye bi basacaklar, ben ‘semi allah-ü limen hamide’ diye tabutun içinden fırlıycam... Elbirliği ile, adamı bir daha Nasrettin Hoca fıkrası bile dinleyemeyecek hale getiricez...

Sonra akşam olacak. Tabuta mancınık tertibatını kuranlar, evime gidecekler. Tencereyi ocağın üzerine koyacaklar. Hoca usul usul Kur’anı nı okurken, helvayı kavuracaklar. O akşam, bir gülüp bir ağlayarak hem helvalarını yiyecekler hem de bir yerli araba parasına aldığım şu aşırı pahalı ve aşırı kaliteli  harman kardon müzik setimden palyaçonun aryasını dinleyecekler. Bunu sonuna kadar hak ettiler. Ne de olsa akan gözyaşlarını bir tek onlar gördüler....