Perfectly Ordinary

Yabancı kelimelerle konuşmaktan veya yazmaktan hoşlanmıyorum, dedikten sonra ikinci kez böyle bir başlık atmanın abukluğunun farkındayım. Ama bir önceki yazımda da söylediğim gibi saplantılı Grey’s Anatomy seyretme seanslarıma devam ediyorum  ve dizinin kahramanları, artık bir amerikan televizyonu dizisi olduklarından mıdır nedir bilinmez, ısrarla ingilizce konuşuyorlar.

Yukarıda yazdıklarımı Dr. Ellis Grey, Seattle Grace Hastanesi’nin cerrahi şefi Dr. Webber’a söyledi. Ellis Grey, dizinin baş kahramanı Meredith Grey’in annesi... Kendi zamanının en önemli cerrahlarından biri... Şef Webber’ın da eski aşkı.... Grey ve Webber, intörn iken tanışmışlar, aşık olmuşlar, sonra ne hikmetse başka başka insanlarla evlenmişler. Doğal olarak Ellis, gerçek aşkı için evlendiği adamı terk edecek cesareti bulmuş. Ve yine doğal olarak Webber, düzenini bilinmeyen uğruna bozmamış, güvenli tarafta kalıp karısı Adale’i bırakmamış. Ne zamana kadar? Adele onu başka bir adamla aldatıp, evden atana kadar...

Webber’a ‘siz erkeklerin cesaretsizliği yüzünden, yaşanmamış kaç hayat var şu yeryüzünde... iyi ki Adele seni evden attı. Oh olsun, müstehak’ demeyi şimdilik başka bir yazıya bırakalım. Ellis ve Şef’in, Ellis’in hastane odasında yaptıkları konuşmaya dönelim.

Sahne şöyle; Şef artık evden atıldığından mıdır, karısı başka bir adamı tercih ettiğinden midir, yoksa ölüme çeyrek kala, ömrünün sonbaharında,  gerçek aşkı ıskalamanın nasıl bir şey olduğunu anladığından mıdır bilinmez, Ellis’i görmeye gelir. Ellis hem karaciğer kanseri, hem alzheimer hastasıdır. Ama Şef’in ziyareti her nasılsa zihninin mucizevi bir şekilde açık olduğu bir ana denk düşer. Webber’la beraber oldukları zamanları ve evlenselerdi nasıl bir hayatları olacağını konuşmaya başlarlar...

Şef der ki; o beğendiğimiz büyük evi alırdık. İçinde çocuklarımız büyürdü.

Ellis der ki; Çocuklar büyüyüp evden ayrıldıkları zaman, artık onlardan kurtulduğumuz için rahatladığımızı belli etmezdik.

Şef der ki; Evin içinde yeniden çıplak koşmaya başlardık.

Ellis der ki; Çocuklara yakalanma korkusu olmadan çikolata yerdik.

Şef der ki; akşamları sen hastaneden geç dönsen bile, ben eve giderdim, çocuklarla oynardım.

Ellis der ki; seninle evlenseydim, hastaneden eve geç dönmezdim. Ve şöyle devam eder ‘o zaman bu kadar çok çalışmama gerek kalmazdı. Çünkü mutlu olurdum. Hayatım mükemmelce sıradan olurdu... 

My life would have perfectly ordinary.

Annem, erkeklerin kadınlardan, hikmetinden sual olmayan kocaman rabbimin mağfireti gereği üstün yaratıldıklarına inanan geleneksel terbiyenin en güzel örneklerinden biriydi. Aklımın erdiği ilk andan başlayarak, hayatımın en büyük amacı bu algının yanlışlığını anneme kanıtlamak için uğraşmak oldu. Ellis şef Webber’a yukarıda yazdıklarımı söyleyince aklıma kendi yaşantımdan bir sahne geldi: Altı yaşındayım... İlkokulun ilk günü... Eve geldim. Annem neler yaptığımızı sordu. Çantamdan kitabımı çıkardım, gösterdim. O sırada kardeşim annemin kucağına çıkmak istedi. Annem Kerem’i eli ile uzaklaştırdı. Artık sana zaman ayıramam, ablan okula başladı, dedi....

Bu cümlenin devamında, bir gecede okumayı söktüm. Öğretmen şaşkınlığından evimize ziyarete gelmişti. Sanırım benim android değilde normal bir çocuk olduğuma inanmak istiyordu. İlkokul birinci sınıfta, benden başka gece ikiye kadar ders çalışan çocuk var mıydı bilmiyorum... Çalışıyordum, çünkü ders çalışmak, anneme, kadınların da bir kıymet olabileceklerini kanıtlamanın en kestirme yoluydu.

Gerçi annemin algısını ne yaptımsa değiştiremedim. Olayın bana tek faydası sürekli okul birincisi olmak, her daim iftihar listesine girmekti. Geldiğimiz noktada ben başarılıydım, Kerem ise mutluydu...

Derken evlendim... İşler bir kez daha umduğum gibi gitmedi. Maalesef ben yine başarılıydım. Bu kez de mutlu olan kocamdı...

Kader ajanları filminde, şapkalı adamlar, ileride amerikan başkanı olması gereken kişinin gerçek aşkına ulaşmaması için epey debelenmişlerdi.  Başkan adayı, gerçek aşkı olan kadın ile birlikte olursa, çabalamayı bırakacak, kadının ona verdiği mutluluk yetecek ve ruhundaki boşluğu doldurmak için siyasi kariyer başarılarına tutunmaya çalışmaktan vazgeçecek, diye korkuyorlardı.  Allah’a çok şükür benim hayatımda amerikan başkanı olmayı istetecek kadar büyük bir mutsuzluk olmadı ama yine de mutluluk ve başarıyı ayıran ince hattın birazcık daha başarıya doğru olan tarafında kaldım. Durduğum yerden, mutlu olanları seyrettim. Hayatları mükemmel bir şekilde sıradan olanlara baktım...

Şu anda yaşantım konusunda nihai hedefim, Defne ve Deniz, üniversite eğitimi için evden ayrıldıktan sonra, kendime ücra bir köyde tek odalı bir ev yaptırmak... Evin arkasına park etmiş Range’i saymazsak ki o da lüks değil, yolsuz, izsiz köy hayatının gereği, son derece basit bir ev olacak. Deniz manzaralı evin, öğleden sonra gölgede kalan terasındaki beyaz şezlonga uzanıp, sabahtan akşama kadar kitap okuycam. Arada sırada yazı yazıcam. Hafta da birgün köylü pazarına gidip alış veriş yapıcam. Az yiyicem, az uyuyucam, sabahları köpeğimle yürüyüp, akşam üstleri ilerideki kayalıklardan denize giricem... Kızlar, anne yalnız yüzme, ayağına kramp falan girecek, imdat diyecek bir allah’ın kulu yok, diye yalvaracaklar... ama ben yine de dinlemiycem... Ve hayatımda belki de ilk kez mükemmel bir şekilde basitleşmiş ve sıradan hale gelmiş hayatımın tadını çıkarıcam...  

Gece-gündüz, Cumartesi-Pazar demeden devam eden proje maratonun 8. Haftasını idrak ettiğimiz şu anda, projenin animasyonunun bitmesini beklerken yazdıklarım kendi kulağıma çok hoş geliyor... Benim mükemmel bir şekilde sıradanlaşmış hayatım... Mutsuzluğun yarattığı boşlukta başarıya tutunmaktan vazgeçmiş özgür kalbim...  Kim bilir... belki bir gün...