Your Turn...

Konuşurken veya yazarken, içimize işleyip, düşünme sistemimizin bir parçası olmuşları istemsizce söylemek hariç, yabancı kelime kullanmam... Ama ne hikmetse başlıkta yazdıklarım Cumartesi gecesinden beri zihnimde yankılanıyor. Derek, Meredith’e söyledi... It’s your turn... Konuşmanın tamamı şöyle;

It was my turn and I made a mistake... Now, it is your turn Meredith... Please, pick the right one...

Sıra bendeyken bir hata yaptım. Meredith, şimdi sıra sende... Lütfen doğru olanı seç...

Derek ve Meredith kim ola ki, diyenler içinde bir açıklama yapayım. Kendileri Grey’s Anatomy dizisinin baş kahramanları. Derek Sheperd, aşırı yakışıklı, aşırı zeki, aşırı bilgili, aşırı yetenekli, sadece bir eli 2 milyon dolar eden bir beyin cerrahı... Dikkatinizi çekerim, tek bir el dedim... Sanayide lifte kaldırıp parçalasak, yedek parça olarak satsak, adamın toplam bedeli, neredeyse Türkiye’nin yıllık ihracatına denk düşecek. O denli yani... Meredith, O’nun sevgilisi... Bu ilişkide benim yerim ise, televizyonun karşısına yerleştirilmiş Laura Ashley berjer koltuk ve ayaklarımı uzattığım ingiliz country tarzı deri sehpadan ibaret. Her akşam en az üç bölüm, her hafta bir sezon şeklinde Grey’s Anatomy seyrediyorum. Bu saplantılı motivasyonu Derek’in kuvvetlendirdiğini inkar etmeyeceğim. Ama esas itibari ile, beni o diziye müptela eden şey, dialogların basitçe mükemmelliği.. Çok zaman kahramanların birbirlerine söyledikleri şeyler içime işliyor... Misal son yazdığım... It’s your turn... Please, pick the right one...

Bir görüntü hatırlıyorum... Taşkışla’nın ikinci kat koridorlarından birindeyim. Bina bilgisi kürsüsü’nün önünde duruyorum. Yüzyüze bakıyoruz. Daha doğrusu o bana bakmak için başını eğmiş, ben ise yukarı kaldırmışım. Sırtım, arkamızdaki stüdyonun cam duvarlarına dönük. O'nun omuzlarının üzerinden de bina bilgisi kürsüsünün heybetli kapıları görünüyor. Stüdyodan koridora sızan akşam ışığı, çakmak çakmak gözlerini aydınlatıyor. Her allah’ın günü kırk kere girip çıktığımız sınıfın numarası artık hatırımda kalmamış, unutmuşum. Ama koridorun ıssızlığında gülümsemesinin arkasına sakladığı öfkeyi,  vücudundan bir buğu gibi yükselip, dalga dalga bana çarpan  kızgınlığının hararetini o kadar net hatırlıyorum ki... Yüzü, gözleri, konuşurken dudaklarının aldığı şekil ve bağırmanın bir kademe altında duran sesi, aradan geçen yirmi yıla rağmen aklımdan çıkmamış...

‘Söyle o adama, anası O’nu kadir gecesi doğurmuş’... O adam dediği, eski kocam... Bana sadece bunu söyledi. Tek bir cümle... Sonra arkasını döndü ve uzun boyuna, gösterişli vücuduna yakışan uzun adımları ile sakince yürüyerek  uzaklaştı.

Derek, Meredith’e it is your turn, dediğinde aklıma işte bu sahne geldi... Seçme sırasının bende olduğu, tüm hayatımın gidişatını değiştirecek anı hatırladım. Tanrı’nın kaderimin iplerini elime tutuşturduğu o paha biçilemez dakikayı... Bahçeye açılan kapılardan içeri girip koridor boyunca uçan serçelerin havada asılı kaldığı, kapıların, pencerelerin, duvarların bizi dinlediği, gece gündüz demeden bir kırık camdan girip, diğer kırık camdan çıkarak esen rüzgarın bile uğuldamaya ara verdiği, o geri getirilmesi imkansız zaman parçasını... Peki, bu özel anda ben ne yaptım... Hayır, dedim... Bummm... Taşkışla yeniden seslerle doldu, kuşlar kanat çırpmaya, kapılar, pencereler açılıp kapanmaya, rüzgar yeniden ve daha güçlü uğuldamaya başladı. Sonra... Sonrası malum. Onyedi sene ortaklık, onbeş sene evlilik, iki çocuk ve yalnızlık...

Boşandığımı duyduğunda aradı. Birlikte yemeğe çıktık. Böyle vakitler popüler aşk romanlarında anlatılanın aksine, romantik falan olmuyor. En azından bizimkisi olmadı. Koridorda uzaklaşırken aramızda büyüyen boşluğu doldurmaya başlayan yıllar, ortalıktan çekilmedi...

Bu yemekten sonra bir kerede,  gece yarısını az geçe, Taksim’de bir otoparkta karşılaştık. Benim yanımda arkadaşlarım, onun yanında arkadaşları vardı. Ben telaş içinde, bavuldan farksız çantamdan otopark biletini çıkarmaya çalışırken, elini uzattı, yanağımı avucunun içine aldı, gözlerime bakarak bir an durdu ve ‘konuşalım’ dedi...

Konuştuk mu? Hayır... Hepsi bu mu? Evet...

İnsan böyle zamanlarda ‘kader’ diye düşünüyor. Alın yazımız böyleymiş.... Bunun yerine ‘hayatının hatasını yaptın eşşek kafalı... en güzel yıllarını seni sevmemeye baştan karar vermiş insanlardan kendine bir aile yaratmaya çalışmakla harcadın, ahmak’ desem daha doğru bir iş yapmış olacağım kesin... ama bende sonuçta insanım. Bütün Chiristina Yang tavırlarıma rağmen, maalesef taştan yapılmadım. Bu bünyeye bu kadar sıkleti yüklersem, terazinin çekmeme ihtimali yüksek...

Diyeceksiniz ki, şimdi bunları neden yazdın? Bugün, yaptığım yanlış seçimin sebep olduğu ikili deliliğin sona erişinin üçüncü yıl dönümü... Sanıyorum bu vesile ile, kendi aptallıklarımla bezenmiş bir hayat dersi vermek istedim. Ey ahali, yurttaşlar, Romalılar... seçim sırası size geçtiğinde, gözünüzü dört  açın... Veya Grey’s Anatomy’nin seyrettiğim son bölümünde Preston Burke’ün sağ elinin, artık ameliyat yapmasına izin vermeyecek şekilde felçli kalmasının yarattığı hüznü de paylaşmak istemiş olabilirim. Bilemiyorum... Hangisini isterseniz, onu alın... Ama siz siz olun seçim sırası size geçtiğinde, yanlış adamı veya yanlış kadını seçmeyin... Zira hayat insana ikinci sefer için şans vermiyor.... Ve aksilik bu ya, her şey bu seçimin üzerine kuruluyor...

Şimdi böyle deyince, soğuk bir kış gününü hatırladım. Hava kararmıştı. Dışarıda yağmur yağıyordu. Proje dersinden çıkmıştık. Bu da demek oluyorki, günlerden Pazartesi veya Perşembe’ydi... Kendi aramızda konuşup, gülerek kapıya vardığımızda O’nu gördük. Taşkışla’nın önündeki geniş duvara poposunu dayamış, elleri cebinde, başında beresi ile, soğuktan büzülmüş ve ıslanmış halde beni bekliyordu.  

Peki bu noktada yazarın anlatmak istediği duygunun ne olduğunu bilen var mı? Şayet yeteri kadar iyi bir insansanız, hayatın size iki şans verdiği de oluyormuş. Ama bütün şanslarını ziyan edecek kadar salak olanlara, hayatın bile reçetesi yok tabii...

Yarın üçüncü sezon, 10. Bölümden Grey’s Anatomy’i seyretmeye devam edeceğim. Görelim bakalım daha ne denli şeyleri berbat etmişim...