Anneeee, denizden adam çıktı....

Geçen hafta sabah yürüyüşlerine başladım. Çocukları okul servislerine bindirdikten sonra sahile iniyorum. Yarım saat yürüyorum, devamında jimnastik aletlerinde çalışıyorum ve yürüyerek başladığım yere dönüyorum.

İlk günler acemiliğime geldi, döpiyeslerin altına spor ayakkabı giyerek yürüdüm. Malum, yürüyüşten sonra bir de ofis faslı var. Ama baktım herkes uzaylıymışım gibi davranıyor, hem de tayyör-etekle mekik çekilmiyor, çaresiz ben de ortama uydum. Şimdi salaş bir eşofman ve tişörtle yürüyorum, tek eksiğim walkman kulaklığı...

İnsanların kilosu ve yaşı arasında galiba bir oran olmalı... Misal yaş yirmi beş iken kilo bunun iki katı olabilir. Ama yaş kırka geldiğinde artık oranın bire, bir buçuk olması lazım... Şayet hala ikide geziniyorsanız veya benim gibi 'aldığı kadar' moduna geçmişseniz, vücudunuzun da kulak memesi kıvamına gelmesi uzun sürmüyor...

Neyse efendim uzatmayalım, ben oranı, aldığı kadardan bire bir buçuk seviyesine çekebilmek için can havli ile her gün sahile taşınıyorum ya, iflah olmaz konuşma merakım yüzümden burada da kendime arkadaşlar edindim... Jimnastik aletlerinde çalışırken, kader arkadaşlarım ile havadan sudan sohbetlere başladım...

-Günaydın,

-Size de günaydın...

-Nasıl gidiyor?

-Valla kilo almaya devam...

-Olacak olacak, üzülmeyin, şeklinde başlayan konuşmalar bir süre sonra benim girişkenliğim ve insan canlısı tavrım sebebi ile dönüşmeye başladı...

-Günaydın Gülfem Hanım,

-Günaydın Arif Bey...

-Neredeydiniz dün...

-????

Hatta bir gün şu aşamaya geldi:

-Günaydın Gülfem Hanım,

-Günaydın Arif Bey,

-Size günaydın dememiz yanıltmasın…

-Nasıl yani?

-Necla Hanım'ında dikkatini çekmiş, parkuru çok kısa tutuyorsunuz, hatta virajları içerden alıyorsunuz... Böyle nasıl olacak bu iş...

-Arif Bey ben buradan işe gidiyorum ama...

-Olabilir, ama siz gençsiniz daha, bu kadar tembellik akıllara ziyan. Olay almış başını gitmiş, nasıl muvaffak olacaksınız böyle kaytara kaytara...

Bana müstahak, her önüne gelenle lak lak edersen... Çaresiz parkuru değiştirdim... Yeni parkurumda mutluyum, huzurluyum, kimse ile ahbaplık etmiyorum, ne güzel kafam dinç derken, o sesi yeniden duydum;

-Gülfem Hanım?

-Arif Bey...

-N'apıyosunuz?

-Ben iyiyim Arif Bey siz n'apıyosunuz...

-Demek buralara geldiniz...

-Ya sormayın, ettik bi halt...

-Yoksa sizi rahatsız mı ettik, biz sadece büyüğünüz olarak yardım etmek istedik. Ama gençler pek kadir kıymet bilmiyor...

-Haklısınız, Allah da benim belamı versin zaten...

Tam o sırada garip bir şey oldu... Denizden bir SAT komandosu çıktı... Adam simsiyah bir dalgıç kıyafeti giyinmiş, sadece gözleri açıkta, bacağının kenarında bir bıçak askısı ve içinde kolum kadar bir kama takılı... Elinde benim bacak boyum kadar paletler, denizin içine uzanan kayalardan tırmandı ve yürüyüş yoluna atlayarak, yürümeye başladı... Herkeste kısa süreli bir dumur vaziyeti oldu... Komandonun elindeki devasa zıpkında sanırım nutkumuzun tutulmasında etkiliydi, bilemiyorum... O sırada bir çocuk bağırmaya başladı:

'Anneeeee, denizden adam çıktı...'

Arif Bey kısa bir an için şaşaladı, komandoyu takip eden gözleri sesin geldiği tarafa döndü. O sırada bulutların arasından sıyrılan güneş, gözünü aldı ve gözüne siper etmek için elini kaldırdı... Bende bu kısacık kamaşma anından faydalanarak kaçtım...

Bugün Sahil yoluna gitmedim... Zira şansım bana her gün denizden bir adam çıkaramaz dimi ama...

Bir süre Cadde'deyim... Bir şey olursa yazarım…