Kuzu Kapama

Babam dediğim dedik bir adamdı. Lafının üstüne laf söylenmezdi. Akşamları eve geldiğinde kesin bir sessizlik ve itaat isterdi. Bu o kadar kesin bir tavırdı ki; laftan anlamayacak kadar küçük olduğumuz yıllarda bile, babam evdeyken kardeşimle birlikte tek kişilik koltukta  yan yana oturur, sessizce meyve yiyerek, babamın televizyonda izlediği haberlerin bitmesini beklerdik.

Bizi bir kez bile kucağına almamış küçükken... Annem söylerdi de, inanmazdım. Defne ve Yağız doğunca gördük. Fotoğraf çekimi için bile tutmayı beceremedi bebeleri.

Babamın  engellenemez taş fırın erkeği hallerine rağmen, kardeşim ve ben oyumuzu hep ondan yana kullandırdık. Çünkü annem statükocuydu. Bir şey bozuk değilse, asla tamir etmezdi.  Ama babam yeniliklerin adamıydı. Sürekli bir şeyler dener, olmayınca pes etmez, üzerine gider, ta  ki istediği neticeyi alana kadar sınırları zorlardı. Bu fabrikada yapılan yeni bir makine de olabilirdi, evde pişirilen bir yemekte... Babam için ikisi de  aynıydı.

Pazar günleri 'Baba günü'ydü. Annemin borusu Pazartesi sabahı babam kapıdan çıkana kadar rafa kaldırıldığından, bizim için de özgürlüklerin ve maceraların günü...  Akşama kadar pijamalarımız ile gezerdik, annem gık diyemezdi. Çünkü Pazar günleri babam da pijamalarıyla otururdu salonda. Bir tek annem ev elbiselerini giyerdi.  Biz üçümüz koltuklarda, yerde, canımız nasıl isterse pijamalarımız ile yayılmaya devam ederdik.

Pazar gününün iki önemli olayı vardı. Birincisi babaanneye ve anneanneye gitmek, ikincisi o gün yemekleri babamın yapması...  Pazar günleri annem için cennet ve cehennem bir aradaydı.  Yemek yapmak derdinden kurtulur,  başka dertlere sarardı.

O tatil sabahlarında güne babamın hazırladığı kahvaltı sofrasına oturarak başlardık. Her hafta ayrı bir çeşit yapılırdı. Bir hafta menemen, bir hafta omlet, bir hafta fırında peynirli ekmekler...  Sonra babaanneme giderdik.  Baba tarafından tüm akrabalarımızla orada buluşurduk,  öğlen pide yerdik. Sonra anneanne... Orada da beş çayı... Derken evimize gelirdik. Babam akşam yemeğini yapardı, annem bizi yıkardı, sonrasında sofra faslı ve yatardık.

Bir Pazar günü babam, akşam yemeğinde kuzu kapama yapmaya karar verdi. O zamanlar Bahçelievler Çarşı Durağı’nda, devamlı alışveriş ettiğimiz bir kasabımız vardı. Dönerken ona uğradık, kuzu kapamalarımızı aldık, evimize geldik.

Annem bizi banyoya soktu. Yıkadı, pakladı, temiz pijamalarımızı giydirdi. Salona geldik ki, ne görelim? Ortada yemek falan yok. Babam koltukta oturuyor, elini çenesine dayanmış, bacak bacak üstüne atmış düşünüyor. Annem olayın vahametinin derhal farkına vardı. Çünkü ne zaman babam bu şekilde oturmaya başlasa, bir şeyler istediği gibi olmuyor demekti ve bu da kısa zaman sonra yeni bir yol deneyeceği anlamına geliyordu. Babam evde ne zaman yeni bir şey denese, ucu anneme dokunduğundan kadıncağız bizi unuttu, mutfak ve salon arasındaki yolu gözü ile şöyle bir ölçtü. Babamdan evvel mutfağa varıp varamayacağının hesabını yapıyordu. O sırada babam koltuktan kalktı, dalgın gözlerle mutfağın yolunu tuttu. Annem ok gibi fırladı, son düzlükte babamı geçti ve mutfağa daha önce girmeyi başardı. Kardeşim ve ben maceranın kokusunu almıştık. Gözlerimizde şimşekler çakarak annemle babamın peşinden mutfağa koştuk.

Sonraki sahnede annem et tenceresinin önüne kendine siper etmiş ‘ben yaparım, ellemeyin’ diye bağırıyordu. Babam da gözlerinden ateşler saçarak anneme bakıyordu. Biz de arkadan ‘çekil, çekil’ diye tempo tutmaktaydık. Annem bu çoklu iradenin önünde fazla bir varlık gösteremedi ve çekildi. Muzaffer bir kumandan edası ile mutfağa giren babam eline bir çatal aldı, etlere sapladı. Sonra bize döndü ve kararını bildirdi:

-Pişmemiş...

-Aaaaa....

-Ama pişecek..

-Nasıl????

-Bu 'kuzu kapama' değil miydi?

-Evetttttt...

-O zaman, kapayalım ki pişsin...

-Eyoooooo.....

Babam anneme döndü ve itaatsizliği asla kabul etmeyeceğini gösteren bir ses tonu ile ‘yumurta tenceresini ver’ dedi...

O vakitler evdeki tencereler alüminyumdu. Annemin bir yemek, bir pilav, bir çorba olmak üzere üç adet esas tenceresine ilaveten yumurta haşladığı on beş cm çapında yayvan bir tenceresi daha vardı. Çeliklerin, emayelerin adının okunmadığı, teflonun sadece NASA’da kullanıldığı o dönemlerde  alüminyum tencereler altın kıymetindeydi. Annem babama ‘yapma’ der gibi baktı. Göz göze geldiler ama babamın tavrı çok kesindi. O anda anneme ‘Ordular ilk hedefiniz Akdeniz’dir, ileri’ der gibi bakıyordu. Veya ‘Ben size savaşmayı değil, ölmeyi emrediyorum’... Hangisini beğenirseniz artık...  Annem çaresiz razı oldu. Eğildi, set üstü emaye gaz ocağının altındaki dolabı açtı, yumurta tenceresini çıkardı, babama uzattı.

Babam yumurta tenceresini aldı, ocağın üzerinde kaynamakta olan yemek tenceresinin içine, yüzü koyun oturttu. Yani kuzular kapanmış oldu. Ama hesaba katmadığı bir faktör vardı; buhar... Kaynayan et suyunun buharı, yumurta tenceresini oynatıyor, kuzular babamın istediği gibi kapanmıyordu. Bunun üzerine babam annemden ekmek bıçağını ve çekici istedi. Annem boynu bükük, emirleri yerine getirdi.  Babam onun bu gariban halinden etkilenip yumuşamış olacak ki ‘yenisini alırım ben sana’ dedi. Annem bu zayıflığı hiç kaçırmadı tabii.. Düşen omuzları birden dikleşti,  tiz bir sesle ‘düğünde takılan bileziklerimi alırken de öyle demiştin. Hani ha, hani?’  şeklinde saldırmaya başladı. Sonra babamın yüzündeki ifadeyi görünce sustu. Babam annemin sessizce haykıran bakışlarının önünde yumurta tenceresinin dibini deldi. Bir delik yetmedi tabii, bir daha, bir daha, bir daha... Ta ki, küçük tencere, büyük tencerenin içinde hareketsiz kalana dek...

Sonra ne mi oldu? Kaynaya kaynaya tüp bitti... Etler yine de pişmedi.  Babam ‘ben bu öğlen çok kaçırdım, siz yiyin... Afiyet olsun’ dedi ve salona geçti. Biz de bu yarı canlı kuzu kapamaları, kah keserek, kah dişleyerek kemiğinden ayırıp yemeye çalıştık. Becerebildiğimiz kadarını hallettik, yatma vakti gelince de gittik yattık.

Annem delinen tencereyi senelerce sakladı. Ne zaman babam mutfakta fazla deneysel işlere girişse, dolaptan çıkarır, yüzüne doğru sallardı.

Sonra çelikler çıktı, alüminyumlar depolara kalktı. Bu olaydan yirmi sene sonra, bir gün depoyu temizledim. Diğer döküntülerle birlikte bu tencereyi de attım. Annem Marmaris’ten geldi, tencereyi bulamayınca çok kızdı. Anne ne kızıyorsun alt tarafı delik bir tencereydi, dedim. Halt etmişsin sen, o bizim yaşadığımızın tanıklarından biriydi, dedi.  Annem öyle deyince çok utandım,  hem kendi hamlığıma, hem tenceremize yandım...